Wat is Polynesië?
De regio Oceanië bestaat uit drie subregio's die samen de gehele insulaire regio tussen Zuidoost-Azië en Noord- en Zuid-Amerika vormen. De drie subregio's van de Oceanië zijn Polynesië, Melanesië en Micronesië. Polynesië bestaat uit verschillende eilanden verspreid over de Stille Oceaan. De eilanden worden bewoond door inheemse mensen die bekend staan als Polynesiërs.
Polynesië is een term die voor het eerst werd gebruikt in 1756 door Charles de Brosses, het Franse onderzoek, om te verwijzen naar alle eilanden in de Stille Oceaan. Een beperking van het gebruik van het woord werd voorgesteld in 1831 door Jules Dumont d'Urville. De eilanden in de Stille Zuidzee, die over 1,000 gaan, werden historisch gezien de Zuidzee-eilanden genoemd.
De geografie van Polynesië
De Polynesische regio beslaat een klein land uitgestrekt over een groot deel van het centrale en zuidelijke deel van de enorme Stille Oceaan. De meeste van de eilanden zijn samengesteld uit vulkanische eilanden gebouwd door een hotspot. De regio bestaat ook uit niet-geparkeerde delen, waaronder Nieuw-Zeeland, Norfolk Island en Ouvea, die deel uitmaken van het microcontinent van Zealandia. Het continent is naar schatting meer dan 23 miljoen jaar geleden verzonken en is pas onlangs weer opgekomen als gevolg van de beweging van Pacific Plate die het deel van Nieuw-Zeeland ophief.
Polynesië wordt gekenmerkt door eilanden binnen de Polynesische driehoek, hoewel sommige eilanden worden bewoond door Polynesiërs, maar zich niet binnen de driehoek bevinden. De Polynesische driehoek heeft drie eilandgroepen op de hoeken waaronder Hawaï, Paaseiland en Nieuw-Zeeland. Geografisch wordt de Driehoek opgericht door de punten van de drie eilanden met elkaar te verbinden. Andere eilandgroepen binnen de Driehoek zijn Samoa, Tong, Cooks Island, Tuvalu, Tokelau, Niue en Frans Polynesië. De Polynesische regio omvat ook enkele andere kleine nederzettingen in Papoea-Guinea, Solomon Island en Vanuatu. Rotuma-eiland is een eilandengroep met sterke Polynesische culturele overeenkomsten. Het bevindt zich echter buiten de grote driehoek. Hoewel het eiland verschillende gelijkaardige culturele eigenschappen heeft met de Polynesiërs, spreken ze een niet-Polynesische taal.
Bevolking ontwikkeling in Polynesië
De Polynesische bevolking wordt beschouwd als te worden beïnvloed door de zeemigratie van de Austronesische bevolking. Door de oorsprong van de Polynesische taal te achterhalen, wordt de prehistorische oorsprong van de bevolking geplaatst in de Maleisische archipel en in Taiwan. De Austronesië sprekende mensen begonnen zich vanuit Taiwan naar het eiland Zuidoost-Azië te verspreiden tussen 3000 en 1000 BC. Er zijn echter drie suggesties met betrekking tot het verkeer van mensen door de Stille Oceaan naar de Polynesië. De eerste is het Expression Train-model dat de verplaatsing van Taiwan via de Filippijnen en Indonesië vanuit Nieuw-Guinea omvat voordat het de rondweg 900 BC bereikte op de West-Polynesische eilanden. Ten tweede benadrukt het verstrikt bankmodel de geschiedenis van de Austronesiërs en hun overtuigingen en linguïstische interactie met de inheemse bevolking van Zuidoost-Azië op hun weg naar de eerste Polynesiërs. Ten slotte is het Slow Boat-model een soortgelijke uitdrukking als het Expression Train-model, maar met een verder verblijf in Melanesië. De Express Train-theorie wordt ondersteund door de meest recente taalkunde en door archeologische gegevens.
De cultuur en praktijken van de Polynesiërs
Er zijn meer dan 2 miljoen etnische Polynesische mensen die wereldwijd leven. De meerderheid van de Polynesiërs woont in Polynesië, de Verenigde Staten, Australië en Nieuw-Zeeland. De taal, cultuur en sociale praktijken waren verschillend tussen de westerse en oosterse Polynesiërs. De cultuur van West-Polynesië is verbonden met zijn hoge bevolking en heeft een sterke instelling van huwelijk, gerechtelijke en traditionele handel. De Polynesische leiders werden gekozen op basis van de erfelijke bloedlijn (met uitzondering van Samoa). Landbouw en visserij waren belangrijke economische activiteiten en waren geavanceerd omdat het leven van de eilandbewoners ervan afhing.
Politieke geschiedenis van Polynesië
De politieke geschiedenis van Polynesië is afhankelijk van de geschiedenis van de afzonderlijke eilanden waaruit de regio bestaat. In Tonga viel de politieke macht onder de Tu'I Kanokupolu-dynastie na een bloedige burgeroorlog in de 16e eeuw. Tonga werd in 1845 verenigd in een westers stijlrijk door Taufaahau en verklaarde het eiland tot een vorst. In 1900 werd Tonga een Brits protectoraat onder het Verdrag van Vriendschap. Het Koninkrijk Tonga kreeg zijn onafhankelijkheid op 4 in juni, 1970 van het Britse protectoraat. Nieuw-Zeeland werd als deel van New South Wales door het Verenigd Koninkrijk geannexeerd in 1840. Fiji werd geregeerd door verschillende stamhoofden totdat de landmassa werd verenigd door Cakobau. De Lapita-cultuur bestond ongeveer 3500 jaren in Fuji rond 1,000 BC totdat ze werden verdreven door Melanesiërs.
Polynesische navigatie
Polynesische eilanden zijn verspreid over de Polynesische driehoek met zijden van 4,000-mijlen. Het Hawaiiaanse eiland, het Paaseiland en het Nieuw-Zeeland worden bewoond door de Polynesiërs. De zeevaarders betraden de bewoonde eilanden door volledig afhankelijk te zijn van hun eigen zintuigen en kennis die door de orale traditie werd geleerd. Navigators onthouden belangrijke gebeurtenissen om de richting te bepalen op verschillende tijdstippen van de dag en het jaar. Sterren waren een belangrijke tool die werd gebruikt voor navigatie. Andere technieken waren beweging van wilde dieren, de richting van de deining op de oceaan en de kleur van de zee. De navigatietechniek van de Polynesiërs ging verloren tijdens hun contact met de Europeaan waardoor het moeilijk was om rekening te houden met het bestaan van de Polynesiërs in de geïsoleerde delen van de Stille Oceaan.
