Wat Is Een Foutlijn?

Foutlijnen vertegenwoordigen breuklijnen op het aardoppervlak waar rotsen aan weerszijden van de scheur mechanische bewegingen hebben getoond om opgehoopte spanning vrij te geven. De resulterende foutvlakken geven de breukvlakken van een fout weer. Foutlijnen variëren aanzienlijk in lengte en breedte en kunnen zo dun zijn als een haar, nauwelijks zichtbaar voor het blote oog, of kunnen honderden mijlen lang zijn en zelfs zichtbaar vanuit de ruimte, zoals in het geval van de Anatolische fout in Turkije en de San Andreas-fout in de Amerikaanse staat Californië.

Mechanismen van Faulting

Rotsen in de aardkorst zijn zeer stijf en wrijvingskrachten die tussen de rotsachtige oppervlakken werken belemmeren de beweging en houden de aardkorst stabiel. Wanneer stijfheid en wrijvingskrachten alle bewegingen in de korst volledig stoppen om te stoppen, bouwt de spanning zich op in de rotsen, wat leidt tot een opeenhoping van potentiële energie in de korst. Wanneer deze potentiële energie een drempelwaarde overschrijdt, komt de energie vrij in de vorm van een plotselinge beweging van deze rotsen, die meestal geconcentreerd is langs een specifiek vlak op de aardkorst, namelijk de fouten.

Soorten foutlijnen

Fouten worden ingedeeld in verschillende typen op basis van de richtingen van de strookjes tussen hun rotsen. Deze omvatten strike-slips, normale fouten en fouten in de achteruitworp. Strike-slip fouten zijn de breuklijnen die ontstaan ​​als een beweging van rotsen in een horizontale richting, waarbij weinig of geen verticale beweging is betrokken. Voorbeelden van strike-slip fouten zijn de Anatolische fouten en San Andreas-fouten. Normale fouten zijn breuklijnen waar de korst langs de breuklijn uit elkaar beweegt, waardoor er een holte ontstaat. De Oost-Afrikaanse Rift Zone en de Basin en Range-gebieden in Noord-Amerika zijn voorbeelden van normale fouten. Omgekeerde fouten verwijs naar die breuklijnen die het gevolg zijn van blokken korst die boven elkaar glijden in plaats van van elkaar te scheiden. Dergelijke fouten leiden vaak tot orogenisatie (het vormen van de aardkorst door tektonische activiteit), zoals het ontstaan ​​van gebergten die langs breuklijnen worden waargenomen. De Himalaya's in het Indiase subcontinent en de Rocky Mountains van Noord-Amerika zijn voorbeelden van bergen die zijn gevormd vanwege orogeniek in verband met omgekeerde fouten.

Voorbeeld van een foutlijn

De breuklijn van San Andreas is een van de beroemdste en uitgebreid bestudeerde breuklijnen ter wereld. De breuklijn ligt aan de grens tussen twee grote continentale platen. Dit zijn namelijk de Noord-Amerikaanse plaat in het oosten (met grote delen van Noord-Amerika en de helft van de Atlantische Oceaan) en de Pacifische plaat in het westen (die zich uitstrekt van onder de Stille Oceaan tot de Mariana Trench). Sinds de initiële vorming zijn plaatbewegingen algemeen geweest langs de San Andreas-breuklijn, en het is bekend dat de platen rond 5 bewegen naar 6 centimeters per jaar. Terwijl de platen langs elkaar kruipen, moeten de stenen wijken, waarbij vaak spanning wordt afgegeven in de vorm van gestage bewegingen, evenals de bekende aardbevingen in Californië, die kunnen variëren van frequente minder belangrijke tot intermitterende grote, meer verwoestende.

Impact van foutlijnen op het menselijk leven

Aangezien breuklijnen onderhevig zijn aan frequente veranderingen in het mechanisch gedrag van grond en rotsmassa's, wordt vaak geadviseerd dat kritieke structuren zoals dammen, krachtcentrales, ziekenhuizen en scholen niet langs breuklijnen moeten worden gebouwd, om een ​​groter risico te vermijden dood en vernietiging langs dergelijke regio's in tijden van natuurlijke noodsituaties, zoals aardbevingen en tsunami's. Geologen blijven de breuklijnen van de aarde bestuderen om de grondactiviteit in dergelijke gebieden te schatten om meer inzicht te krijgen in de toekomstige mogelijkheden van aardbevingen in gebieden rond breuklijnen.

Foutzones op lengte