'S Werelds grootste oorwurm
De grootste ooit beschreven oorwormsoort was de oorwurm van Sint-Helena, die tot 3.3 inches lang kon worden. De soort had een lang, donkerbruinzwart gekleurd lichaam met roodachtig gekleurde poten. Het had zes poten aan de voorkant van zijn lichaam en werd gekenmerkt door een grote, gevorkte staart, vaak aangeduid als een knijper. De oorknop van Sint-Helena, ook bekend als de reusachtige oorwurm of de gestreepte oorwurm van Sint-Helena, was te vinden op het eiland Sint-Helena in bepaalde bossen, vlakten en in de buurt van zeevogelkolonies op rotsachtige uitstulpingen. Onderzoekers identificeerden drie specifieke gebieden die deze soort bewoonde: de welvarende vlakte van de baai, de vlakte van Horse Point en de droge delen van de oostelijke regio van het eiland. Informeel gezien wordt de reuzenoorwig van Sint-Helena soms de "dodo van de dermapteran" genoemd, een naam die verwijst naar de volgorde van insecten waartoe de soort behoorde.
Oorwormen zijn een interessante insectensoort vanwege hun sociaal gedrag. In tegenstelling tot de meeste insecten, die vaak solitaire schepsels zijn die voor zichzelf zorgen en voor zichzelf zorgen, vertoont oorworm een familiaire herkenning. Dit gedrag is het meest opmerkelijk bij oorwormmoeders, die op verschillende manieren voor hun jongen zorgen, waaronder het houden en beschermen van het nest eieren, het schoonmaken van het nest en eieren, het assisteren van babyoorwormen tijdens het uitkomen, het voeden van jonge oorwormen en slapen met baby oorwurmen in een gemeenschappelijk nest. Oorwurmen bouwen hun schuilplaatsen meestal ondergronds in lange en diepe tunnels. Onderzoekers melden dat de meeste oorwormensoorten deze ondergrondse schuilplaatsen na lange periodes van regen verlaten en 's nachts op de grond kunnen worden gespot.
Ontdekking van 's werelds grootste oorwurm
Een Deense entomoloog was de eerste wetenschapper die ooit deze soort verzamelde in 1798 in Sint-Helena, een tropisch eiland in de Atlantische Oceaan. Ondanks de recordomvang kreeg de oorknop van Sint-Helena pas weer aandacht als 1913, en dan weer in 1962, van twee ornithologen. De oorknop van Sint-Helena heeft zijn wetenschappelijke naam niet ontvangen, L. herculeana, tot 1965, toen werd ontdekt dat het exemplaar eerder was verward met de L. loveridgei soorten. Sommige onderzoekers speculeren dat deze soort grotendeels werd genegeerd vanwege een brede desinteresse in oorwormsoorten, de verwarring met een andere oorwormsoort en omdat het een endemische soort was die alleen op het eiland Sint-Helena te vinden was.
Een toenemende belangstelling voor de gebieden natuur, biodiversiteit, zoölogie en milieubehoud leidde tot een licht toegenomen belangstelling voor deze soort. Vanaf de 1960's begonnen meer onderzoekers naar de oorwurm van Sint-Helena te zoeken, maar deze inspanningen waren grotendeels mislukt. De laatste waarneming van de soort werd vastgelegd in 1967. In een poging om zijn staat van instandhouding bekend te maken, heeft de lokale overheid een collectible-stempel ontworpen en uitgebracht met een afbeelding van de gigantische oorworm in 1982. Slechts zes jaar later financierde de London Zoo een verkenningsproject in wat een van de laatste pogingen was om een levend exemplaar te verkrijgen. Daaropvolgende zoekopdrachten werden uitgevoerd in 1993 en 2003.
Factoren die leiden tot uitsterven van 's werelds grootste oorworm
In november van 2014 classificeerde de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) de Sint-Helena-reusoorwig op zijn Rode Lijst als officieel uitgestorven. Hoewel de organisatie erkent dat de insectensoort nog steeds op een zeer afgelegen locatie op het eiland kan voorkomen, verklaarde zij dat alle wetenschappelijke gegevens aangeven dat het insect uitgestorven is. Experts op het gebied van entomologie zijn van mening dat twee factoren uiteindelijk hebben geleid tot het uitsterven van 's werelds grootste oorwurm: invasieve soorten en vernietiging van leefgebieden.
Invasive Species
Een invasieve soort is op de een of andere manier geïntroduceerd in een ecosysteem waar het niet als een inheemse soort wordt beschouwd. Veel invasieve soorten worden door de mens geïntroduceerd in ecosystemen, hetzij opzettelijk of onopzettelijk, terwijl anderen zelfstandig migreren naar en een nieuw huis koloniseren.
Wetenschappers geloven dat de gigantische oorwurm van Sint-Helena gedwongen werd te strijden om te overleven tegen verschillende invasieve soorten, waaronder spinnen, duizendpoten, muizen en ratten. Er wordt aangenomen dat al deze soorten afhankelijk zijn van de reusachtige oorworm als voedingsbron. In het bijzonder, de Scolopendra morsitans duizendpoot was waarschijnlijk de grootste uitdaging voor de gigantische oorwurm, die concurrentie bood voor voedsel en leefomgeving.
Vernietiging van leefomgeving
Een andere gemeenschappelijke factor bij het in gevaar brengen en uitsterven van een groot aantal diersoorten is habitatvernietiging. Habitatvernietiging vindt plaats wanneer externe krachten een ecosysteem ongeschikt maken voor het leven dat het ooit heeft volgehouden. Deze factor kan worden veroorzaakt door natuurlijke gebeurtenissen, zoals overstromingen of stormen, of door menselijke activiteiten, zoals ontbossing en landbouw.
De gigantische oorwurm uit Sint-Helena werd bedreigd door twee specifieke gevallen van vernietiging van leefgebieden, beide veroorzaakt door mensen. De eerste was de ontbossing van de gumwood-bossen, waarvan bekend was dat ze bewoonden. Deze bossen werden vernietigd om plaats te maken voor landbouwinspanningen en om ruimte vrij te maken voor uitgestrekte urbanisatie. Daarnaast heeft de bouwsector rotsen uit de kustgebieden van het eiland geoogst om te voldoen aan de toenemende vraag naar ontwikkeling. Deze kustrotsen huisvestten kolonies van zowel de zeevogel als de reusachtige oorwurm van Sint-Helena.
Gebrek aan aandacht rondom zijn uitsterven
De meeste mensen kunnen op zijn minst een paar diersoorten noemen die bedreigd of al uitgestorven zijn, waarvan de overgrote meerderheid charismatische soorten zal zijn, wat betekent dat ze gemakkelijk herkenbaar zijn en vaak als aantrekkelijk worden beschouwd om naar te kijken. Enkele voorbeelden van charismatische bedreigde soorten zijn panda's, tijgers en olifanten. Het grote publiek is minder geneigd om insecten te herkennen of te overwegen hun potentieel uit te roeien.
Gezien het gebrek aan aandacht voor insectensoorten, werd het uitsterven van de Sint Helena-oorwurm slechts in enkele mediaberichten gepubliceerd. Dit gebrek aan dekking betekent dat veel mensen zich nog steeds niet bewust zijn van de staat van instandhouding. Critici beweren dat natuurbeschermingsgroepen ook de neiging hebben om de benarde situatie van insecten te negeren, met de nadruk op vogels en zoogdieren. In feite heeft de IUCN de staat van instandhouding van ongeveer 100% van geïdentificeerde zoogdier- en vogelsoorten in de wereld en minder dan 1% van wereldwijde insectensoorten geïdentificeerd en geregistreerd. Insecten zijn echter belangrijk om de balans in ecosystemen te behouden.
