Eerste Ministers Van Israël Sinds 1948

De premier is de leider van de regering en de machtigste persoon in de politiek van het land. Hij is de leider van de partij met de meerderheid van zetels in de regerende coalitie. De president die het staatshoofd is, heeft ceremoniële bevoegdheden in vergelijking met de premier. De officiële residentie bevindt zich in Jeruzalem. Er zijn twaalf premiers en verzorgers geweest sinds de staat Israël in 1948 werd opgericht.

Eerste ministers van Israël sinds 1948

David Ben Gurion

Hij was de stichter van de staat Israël en werd de eerste minister-president. Hij diende later ook als de derde premier. Zijn passie voor het zionisme bracht hem ertoe de Wereld Zionistische Organisatie in 1946 te leiden. Hij leidde de formele verklaring van de onafhankelijkheid van de staat Israël. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de Joodse staat. Bij de oprichting van de staat leidde hij het land in de 1948 Israëlisch-Arabische oorlog, die hielp om de Israëlische guerrilla-troepen te verenigen in de formele verdedigingskrachten. Hij nam ontslag uit zijn functie in 1954. Een jaar later trad hij na het aftreden van de ambtsdrager in de functie van minister van Defensie. Toen er verkiezingen werden gehouden in 1955, werd hij opnieuw premier en diende hij tot 1963 toen hij aftrad. In 1970 ging hij met pensioen in het politieke leven. Hij stierf in 1973 leeftijd 87.

Levi Eshkol

Hij werd geboren in oktober 1895 en stierf in februari 1969 terwijl hij in functie was als premier. Hij was de eerste premier die op kantoor stierf. Hij financierde verschillende voorposten en werd ook beschuldigd van het financieren van de Moslimbroederschap in Egypte om de Egyptische regering te bestrijden. Bij de oprichting van de staat werd hij benoemd tot directeur-generaal van het ministerie van Defensie en diende hij een jaar lang van 1950 tot 1951. Nadat hij in 1951 tot de Knesset was verkozen, diende hij als minister van Landbouw en Financiën voordat hij Ben Gurion als premier in 1963 verving. Hij wordt gecrediteerd voor de oprichting van diplomatieke betrekkingen met verschillende landen, waaronder West-Duitsland en de Sovjet-Unie. Hij stierf in functie van een hartaanval in 1969.

Yitzhak Rabin

Hij werd geboren in maart 1922 en stierf in november 1995 door een moord. Op school studeerde hij landbouw en hij was een uitstekende student. Voordat hij bij de politiek kwam, diende hij als soldaat voor 27-jaren. Tijdens de 1967-oorlog was hij de chef van de generale staf voor de IDF en hield hij toezicht op hun overwinning. Hij werd benoemd tot premier in 1974 na het aftreden van Gold Meir. Hij trad af in 1977 na een financieel schandaal waarbij hij betrokken was. Hij werd opnieuw gekozen in 1992 en ondertekende verschillende belangrijke verdragen voor vrede met Palestina en won uiteindelijk een Nobelprijs voor de vrede. Hij werd vermoord door een extremist die tegen de Oslo-akkoorden was.

Benjamin Netanyahu

Hij was de PM van 1996-99 en opnieuw van 2009 tot nu toe. Hij diende een gedistingeerde militaire carrière nadat hij zich had aangesloten bij het leger kort na de 1967-oorlog. Nadat hij was ontslagen, studeerde en werkte hij in de VS en keerde hij terug naar Israël in 1978. Hij diende in verschillende regeringsfuncties als minister vóór zijn verkiezing als premier in 1996. Na zijn nederlaag tegen Ehud Barak in 1999 trad hij enige tijd in de particuliere sector. Hij kwam terug en betwistte met succes de positie in 2009.

De rol van de premiers van Israël

Gezien de vluchtige vredessituatie in het Midden-Oosten, hebben ze een grote rol gespeeld bij het verwoorden van de relatie tussen de zionistische staat en de andere landen rondom hen, met name Palestina. De coalitieregeringen hebben bewezen kritisch te zijn voor stabiliteit in het leiderschap van verschillende PM's.