Vroege leven
Pepijn III, bekend als Pepijn de Korte, werd geboren in 714 AD, de tweede zoon van Charles Martel (oa 686-741) en zijn vrouw Rotrude (? -724). Pepijn kreeg een geestelijke opvoeding, die hij verwierf bij de monniken in de Basiliek van St. Denis. Martel die de titel hertog en de prijs van de Franken bezat, evenals de burgemeester van het paleis, was de feitelijke heerser van Francia (481-843) van 718 tot zijn dood.
Toen de koning van Francia Theuderic IV (c.712-737) stierf, regeerde Martel als regent over het koninkrijk tot zijn dood, wat ertoe leidde dat Pepijn en zijn oudere broer Carloman (c.711-754) hun vader opvolgden en samen regerend waren als regenten. Pepijn heerste over de regio's Bourgondië, Neustria en de Provence. Ondertussen beheerde Carloman Alemannia, Austrasia en Thüringen.
Carrière en uitdagingen
In de eerste paar jaar van hun gemeenschappelijke heerschappij moesten de broeders waakzaam zijn bij het neerzetten van verschillende opstanden onder leiding van de Alemannen, de Aquitaniërs, de Beieren en de Saksen. Ze hebben ook hun halfbroer Grifo (726-753) verwijderd van het maken van claims op een deel van het koninkrijk door hem in 742 in een klooster op te sluiten. In 743 besloten de broers om het Frankische interregnum dat begon met de dood van Theuderic IV te beëindigen door Childeric III (c.717-c.754) de koning van Francia te maken.
De twee broers werkten meestal samen, omdat ze militaire acties ondernamen om elkaar te steunen, tegen de eerder genoemde opstanden, in tegenstelling tot veel middeleeuwse gevallen waarin broederlijke machtsdeling slecht eindigde. Als heilige mannen werkten ze er beiden aan om Saint Boniface (c.675-754) te blijven steunen, zoals hun vader dat had gedaan in zijn missie om de Frankische kerk te hervormen en de Saksen te evangeliseren.
In 747 deed Carloman afstand van zijn posities en ging hij naar Rome om zich terug te trekken en een monastiek leven te leiden. Sommige historici geloofden echter dat hij werd aangemoedigd om door Paus Zachary (679-752) te blijven als een politieke gunst aan Pepijn. Datzelfde jaar ontsnapte Grifo aan zijn gevangenschap en kreeg hij steun van Duke Odilo van Beieren (? -748). Toen Odilo stierf, probeerde Grifo de controle over het hertogdom van Beieren over te nemen door werd verslagen door Pepin, die Odilo's zoon Tassilo III (c.741-c.796) als heerser installeerde. Na deze gebeurtenissen werd Pepin de onbetwiste de facto heerser van Francia.
In 751 besloot Pepin eindelijk tegen de laatste de Merovingische heerser Childeric III in te gaan en werd hij de de jure heerser van het koninkrijk. Met de hulp van paus Zachary werd hij onttroond, getuft en gedwongen in een klooster omdat de meeste Frankische edelen Pepins coup d'etat steunden, waarmee hij de eerste heerser van de Karolingische dynastie werd. Dit leidde echter tot een nieuwe opstand door Grifo en een door Carloman's zoon Drogo.
Grifo werd gedood in 753 in de slag bij Saint-Jean de Maurienne, terwijl Drogo zijn aandeel in het familiale patrimonium opeiste, omdat men denkt dat Carloman van plan was hem te zullen opvolgen voordat hij met pensioen ging. Pepin eindigde echter met het vangen van Drogo, liet hem tonsuren en dwong hem in een klooster in 753 of 754. Pepijn liet Carloman ook onder huisarrest plaatsen nadat hij op bezoek was gekomen en stierf een paar maanden later. De redenen voor Carloman's bezoek zijn onduidelijk, variërend van het feit dat hij daar namens de Koning van de Longobarden Aistulf (? -756) was om zijn zoon te helpen.
Belangrijke bijdragen
Terwijl Pepin in 751 tot koning gezalfd was, besloot hij zijn macht in 754 te vergroten, met al zijn potentiële rivalen voor de troon die nu zijn verzorgd. Dat jaar reisde paus Stephen II (? -757) naar Parijs om hem te zalven als de koning van de Franken in een tweede, overdadige ceremonie in de basiliek van St. Denis. Hij kreeg ook de nieuwe titel van Patricius Romanorum (Patriciër van de Romeinen) en werd de eerste bekende civiele heerser die door een paus werd gekroond.
Thuis hervormde Pepin de wetgeving van de Franken en zette het heilige werk en de hervormingen voort die begonnen waren met de eerder genoemde Saint Bonifatius. Hij was echter nooit echt in staat om de onvermoeibare opstanden van de Beieren en de Saksen in Duitsland te onderdrukken, met zijn opvolgers als degenen die hen uiteindelijk zouden onderwerpen aan de onderwerping.
Pepijn hielp ook paus Stefanus II tegen de Longobarden in Italië in de 750s en door 756 was hij erin geslaagd om Aistulf te dwingen zijn veroveringen te beëindigen. Dit leidde tot de schenking van Pepijn, waar hij officieel alle voormalige gebieden die deel uitmaakten van het Exarchaat van Ravenna (584-751) aan de paus schonk als een geschenk. Dit zou de rechtsgrondslag vormen voor wat in de Middeleeuwen de pauselijke staten (754-1870) werden en de tijdelijke heerschappij van de pausen die zich voorbij Rome uitstrekten.
Legacy and Death
Pepijn wordt herinnerd als een sterke voorstander van de Roomse kerk en hielp de religie in zijn koninkrijk uit te breiden door middel van zendingswerk. Hij slaagde er ook in om de Iberische moslims uit Frankrijk te verdrijven en uiteindelijk de Aquitaniërs en de Basken te onderwerpen na bijna drie generaties aan en uit gevechten. Hij hielp ook bij de installatie van de infrastructuur van het feodalisme die een belangrijke pijler van het middeleeuwse Europa zou worden. Uiteindelijk hielp hij zijn koninkrijk een van de belangrijkste krachten in Europa worden en zette het podium op voor wat het Karolingische Rijk zou worden (800-88).
Pepijn breidde ook het territorium van het koninkrijk uit door Septimania terug te nemen van de Umayyaden. Hij versloeg ook Waifer van Aquitanië (? -768) meerdere keren aangezien Pepin erin slaagde te onderwerpen en de trouw van de meeste Baskische en Aquitaanse heren te verwerven vóór zijn dood in de laatste actieve jaren van het conflict. In 768 stierf de 54-jarige Pepijn op weg naar huis van een van zijn campagnes tegen de Aquitaniërs. Hij was begraven in de basiliek van Saint-Denis, gelegen in de noordelijke buitenwijken van het moderne Metropolitan Parijs.
Bij de dood van Pepijn was het koninkrijk van Francia verdeeld volgens de Salic-wet tussen zijn twee zonen Charlemagne (742-814) en Carloman I (751-771). Ondanks dat hij de machtigste en meest triomfantelijke leiders van het tijdperk is, wordt de regering van Pepijn vaak overschaduwd door die van zijn vader Charles Martel en zijn zoon Charlemagne.
