Inheemse Amfibieën Van Indonesië

Indonesië is een eilandstaat in Zuidoost-Azië tussen de Stille en de Indische Oceaan. Het is gescheiden in twee belangrijkste ecologische regio's, het westen en het oosten, die respectievelijk worden gekenmerkt door Aziatische en Australaziatische dieren. Verschillende ecosystemen vormen het land, inclusief kustlijnen, oerwouden en mangroven, om maar een paar te noemen. Deze diverse habitats zorgen voor een hoge biodiversiteit in zowel flora als fauna. Dit artikel gaat dieper in op enkele van de inheemse amfibieën van Indonesië.

Inheemse amfibieën van Indonesië

Wahai Tree Frog

De Wahai-boomkikker is endemisch voor Indonesië en behoort tot de familie Hylidae. Het kan alleen op twee locaties worden gevonden, een op het Vogelkop-schiereiland en de andere in Wahai op Serum Island. Deze kikkersoort bewoont laaglandgebieden. Er is weinig bekend over de Wahai-boomkikker omdat deze maar één keer is verzameld, in 1878.

Sumatran Caecilian

De Sumatran Caeciliaan is alleen te vinden op Sumatra, en zelfs daar is alleen in het westelijke deel vastgelegd. Deze amfibieënsoort lijkt op een slang omdat deze geen benen heeft om te helpen bij zijn beweging. Caecilians bewonen voornamelijk ondergrondse gebieden. Vooral de Sumatraanse Caeciliaan geeft de voorkeur aan tropische vochtige bossen. Men gelooft dat het eieren legt die uitkomen in aquatische larven. Sommige onderzoekers vragen zich af of deze soort is toegewezen aan de juiste taxonomische status.

Gestreepte brulkikker

De gestreepte brulkikker wordt gekenmerkt door zijn koperbruine kleur en de zalmkleurige band loopt langs de zijkanten en rond het hoofd en de neus. Deze soort groeit meestal tot ongeveer 3 in lengte. De voorkeurshabitats zijn bossen en rijstvelden waar het zich voedt met sprinkhanen, wormen en vliegen. Wanneer bedreigd, lost de gestreepte brulkikker een giftige substantie af. Een andere overlevingstechniek is zijn vermogen om het droge seizoen te overleven door ondergronds te graven. Deze kikker heeft een brede verspreiding in Zuidoost-Azië en China en veel van zijn habitat wordt beschermd als parken of reservaten. Sommige mensen oogsten deze kikkers om te eten en te verkopen in de handel in huisdieren, hoewel dit niet als een bedreiging voor het bestaan ​​ervan wordt beschouwd.

Sulawesische pad

De Sulawesische pad is endemisch voor de eilandhabitat Sulawesi, Buton, Muna en Banggai, waar hij te vinden is op hoogtes tot 3,280. Binnen deze eilanden is het te vinden in bewoonde regenwouden, landbouwgronden, vijvers en andere langzaam bewegende wateren. Deze pad heeft een koperbruine kleur met een hobbelige huid, terwijl de lippen en sommige bulten een oranjegele kleur hebben. De bevolking wordt als overvloedig beschouwd en vertoont geen tekenen van achteruitgang.

Een lijst met inheemse amfibieën in Indonesië is hieronder te vinden.

Milieugevaren

Amfibieën worden gezien als indicatorsoorten en geven als zodanig inzicht in de gezondheid van hun omliggende habitats. Over de hele wereld neemt bijna de helft van alle populaties van amfibieën af en wordt een extra 33% als bedreigd beschouwd. In Indonesië worden amfibieën en andere plant- en diersoorten geconfronteerd met verschillende bedreigingen voor het milieu. Vooral kikkers zijn in Indonesië voor de handel in huisdieren. Hoewel sommige van de eerder genoemde amfibieën geen tekenen van bevolkingsafname vertonen, heeft hun exploitatie nog steeds een aantal effecten op het milieu. Wanneer dierenexporteurs grote aantallen soorten uit hun leefgebied halen, onderbreekt het de voedselketen en laat het hun natuurlijke prooi vermenigvuldigen. Bovendien heeft Indonesië een probleem met illegale houtkapprojecten die resulteren in ontbossing en aanzienlijke vernietiging van habitats. Goudwinning en landbouwproductie vormen ook bedreigingen voor het milieu in Indonesië, omdat ze elk leiden tot watervervuiling. Deze vervuiling is schadelijk voor amfibieën vanwege hun gevoelige huid en eieren met zachte dop, waardoor ze bijzonder gevoelig zijn voor gifstoffen.