Vroege leven
Martin Van Buren werd geboren op december 5th, 1782, in Kinderhook, New York, naar een gezin met Nederlandse afkomst. Hij ging naar het dorpsschooltje toen hij nog jong was, en woonde toen ook de Kinderhook Academy bij, evenals het Washington Seminary in Claverack. Hij stond bekend als alleen 5-voeten en 6-centimeter in de hoogte, al leerde hij van jongs af aan het te verzinnen door zich trots en stijlvol te kleden. Beginnend in 1796, werkte hij op een advocatenkantoor onder Peter Silvester, wat hij deed voor 6-jaren. Martin bracht het laatste jaar van zijn wettelijke leertijd door bij William P. Van Ness, die een Democratisch-Republikein was met wie hij veel politieke opvattingen deelde. Hij slaagde met succes in 1803 in de bar en begon kort daarna een eigen advocatenpraktijk.
Aan de macht komen
Als jonge advocaat raakte Van Buren erg betrokken bij de lokale politiek. Hij steunde de 'Bucktail'-factie van de Democratisch-Republikeinse partij, een groep die sterk geloofde in een beperkte regering. In 1812 werd Van Buren gekozen tot lid van de senaat van de staat New York en drie jaar later werd hij benoemd tot procureur-generaal van New York. In 1821 rende hij naar een zetel in de Amerikaanse Senaat die New York vertegenwoordigde en werd met succes gekozen. Daarna diende hij verschillende overheidsfuncties, waaronder als de gouverneur van New York en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, en werd hij gekozen tot vicepresident voor Andrew Jackson. Aan het einde van de termijn van Jackson werd Van Buren genomineerd voor de Amerikaanse president op het democratische ticket, en hij werd verkozen in de 1836 National Election als de 8th President van de Verenigde Staten.
Bijdragen
Van Buren geloofde sterk in een minimalistische regering en dus in beperkte overheidsinterventie in de economie. Hij verlaagde de tarieven en keurde vrijhandel goed, en verzekerde zo de steun van zijn partij in het Zuiden. Hij probeerde conflicten te vermijden, zowel thuis als op het gebied van internationale betrekkingen. Hij ontkende het formele verzoek van Texas om zich bij de VS aan te sluiten als een slavenhoudende staat in 1837. Dit moest niet alleen voorkomen dat de balans thuis werd verstoord, maar ook om te voorkomen dat men in oorlog zou treden met Mexico met betrekking tot de annexatie van Texas. Hij hielp ook naast Andrew Jackson de Democratische Partij te vormen.
Uitdagingen
Kort nadat hij aantrad, kreeg Van Buren te maken met een enorme financiële paniek, veroorzaakt door het onvolwassen en kwetsbare Amerikaanse financiële systeem dat toen heerste. De crisis zorgde ervoor dat veel banken en bedrijven faalden en betekende voor velen een verlies van eigendom. De oplossing van Van Buren was om een onafhankelijke schatkist op te zetten. Zijn onvermogen om op tijd te reageren op de crisis zorgde er echter voor dat het Amerikaanse publiek het vertrouwen in hem verloor. Ondertussen raakten de VS en Groot-Brittannië in een geschil over de grens tussen Maine en New Brunswick toen hij staatssecretaris was en aan de vooravond van oorlog stond. Van Buren probeerde conflicten te voorkomen en loste het probleem in plaats daarvan op langs diplomatieke weg, min of meer tot een vreedzame oplossing met Groot-Brittannië.
Dood en Legacy
Martin Van Buren stierf op juli 24th, 1862, aan zijn bron in Kinderhook, op 79-leeftijd, aan bronchiale astma en hartfalen. Critici citeren dat Van Buren tijdens zijn vrij korte voorzitterschap niet veel heeft bereikt. Hoewel veel openbare plaatsen, scholen en steden naar hem zijn vernoemd, hebben historische evaluaties van hem meestal de neiging om negatief te zijn. Het slechtste van alles van Van Buren's beleid was de Indiase verwijderingswet van 1830, die hij ondersteunde toen hij nog steeds staatssecretaris was, die de Cherokee en vele andere groepen inheemse volkeren uit het zuidoosten van de VS dwong te verhuizen naar het westen van de Mississippi. De krachtige verwijdering, algemeen bekend als de "Trail of Tears", wordt vaak beschouwd als een daad van genocide vanwege het aantal levens dat onderweg verloren is gegaan. Helaas was het maar één triest hoofdstuk in een multigenerationeel verhaal over inhumane behandeling van inheemse volkeren in de VS.
