De kritisch bedreigde Kakapo
De kakapos zijn een soort grote, luciferloze, nachtelijke papegaaien in Nieuw-Zeeland. Ze hebben een buitengewone uitstraling, compleet met een uilachtig gezicht, een eendachtige loop en een pinguïnachtige houding. Deze vogels wegen ongeveer 6 kilogram als ze volwassen zijn en hebben een bemost groen tot geel gekleurd verenkleed, met afgeronde staarten en gele snavels. De Kakapos zijn de enige bekende papegaaien met een polygynisch leksveredelingssysteem, waarbij mannetjes meerdere partners kunnen hebben en vrouwtjes in groepen mannetjes gaan om een partner te vinden. Ze hebben zichtbaar seksueel dimorfisme waarin de mannetjes groter zijn. Kakapos-mannen nemen niet deel aan de ouderlijke zorg voor jongeren.
De snel verdwijnende Kakapos
De Kakapos zijn endemisch voor Nieuw-Zeeland en hoewel ze vroeger wijd verspreid waren over vele van de eilanden van het land en in een grote verscheidenheid aan habitats, is hun aanwezigheid momenteel beperkt tot alleen de beboste habitats van de kabeljauw-, Maud- en Little Barrier-eilanden van Nieuw Zeeland. De vogels waren door 1930 uit het Noordereiland verdwenen en door de 1980s uit Fiordland. Hoewel er nog maar weinig overgebleven populaties op het Zuidereiland en op het eiland Stewart verbleven, dwongen de aanwezigheid van roofdieren van deze vogels op deze eilanden natuurbeschermers om de meeste vogels naar de kabeljauw-, Maud- en Little Barrier-eilanden te verplaatsen. De vogels worden momenteel vermeld in de categorie "kritisch bedreigd" van de Internationale Unie voor het behoud van de rode lijst van bedreigde diersoorten. Vanaf 2014 was het bekend dat alleen 123-vogels in Nieuw-Zeeland konden overleven, zoals blijkt uit de rapporten van het Kakapo Recovery-programma.
Wat vermoordt de Kakapos?
De kakapos zijn van nature geëvolueerd om te overleven op oceanische eilanden zonder roofdieren en een overvloed aan voedsel. Hun flightlessness en reusachtige grootte bewijst dit feit om waar te zijn. Het ontwerp van de natuur werd echter het ongeluk van de kakapo toen de mens arriveerde op het land van de kakapo. De Maori's, migranten uit Polynesië, brachten zichzelf en hun dieren naar Nieuw-Zeeland en deze begonnen al snel het leven te eisen van grote aantallen kakapos. Wat erger is, de aangename en krachtige geur van de kakapo, waarvan wordt gezegd dat het een muffe natuurlijke geur is, geeft gemakkelijk hun locaties weg. Wetenschappers zijn van mening dat, omdat de vogels zelf een sterk reukvermogen hebben, hun sterke lichaamsgeur hen misschien in staat stelt zich sociaal te binden door de geur als een chemosignaal te gebruiken. De jacht op de vogel, verder geholpen door de flightlessness en de gewoonte van de kakapo om te bevriezen wanneer bedreigd, werd zo extreem gemakkelijk. Niet alleen jaagden de Maori's uitgebreid op de vogels op hun vlees, huid en veren, maar de geïntroduceerde dieren die door de Maori's naar de eilanden werden gebracht, zoals hun honden en Polynesische ratten, hebben de kakapopopulaties verder gedecimeerd. Ratten, bijvoorbeeld, hadden een voorliefde voor kakapo-eieren en kuikens, terwijl honden zelf op volwassen vogels jaagden. De komst van Europeanen naar Nieuw-Zeeland bezegelde het noodlot van de vogels verder, omdat deze nieuwkomers enorme hoeveelheden natuurlijke kakapo-habitats begonnen op te ruimen en ook nog meer roofdieren introduceerden in de vorm van huiskatten, hermats en zwarte ratten uit Europa. Omdat de kennis van deze vreemde vogel zich wereldwijd verspreidde, hebben veel verzamelaars deze vogels gevangen of gedood en meegenomen in musea, dierentuinen en persoonlijke collecties. De meeste van deze gevangen vogels waren niet in staat om deze nieuwe veranderde habitats te overleven en stierven als gevolg daarvan.
Wat wordt er gedaan om deze wezens te redden?
Het feit dat de zoet ruikende kakapo snel verdween, werd vrij laat gerealiseerd. Aan het einde van de 19TH eeuw wees de regering van Nieuw-Zeeland de taak van de bescherming van de kakapos toe aan een toegewijde natuuronderzoeker, Richard Henry, die 200 van deze vogels naar het roofdevrije Resolution Island verplaatste. Echter, stoats leerden al snel zwemmen naar het eiland en ruimden hun kakapopopulatie op binnen een kwestie van slechts 6-jaren. In de 1980s en 1990s probeerden verschillende partijen kakapo-transfers de kakapos opnieuw naar volledig roofdiervrije eilanden te verplaatsen. Momenteel wordt er veel moeite gedaan om deze vogels en hun nesten veilig te houden op deze beschermde eilanden, en om paringpatronen van kakapo te beheren en zelfs kunstmatige inseminatie te gebruiken om hogere vruchtbaarheidscijfers onder deze vogels te verzekeren om de populatie te back-uppen naar een veiliger niveau.
