Anti-Apartheidsbeweging - Leiders, Activisten En Opmerkelijke Supporters

Apartheidsregime in Zuid-Afrika

Het apartheidsregime van Zuid-Afrika was een politiek systeem opgezet door de Nationale Partij dat raciale segregatie tussen 1948 en 1994 afdwongen. Hoewel blanke bewoners de minderheid vormden, hadden ze alle politieke macht en ontkleedte zwarten en andere etnische groepen van hun rechten en vrijheden. Deze personen werden uit hun huizen verwijderd, in gescheiden wijken geplaatst, verboden om deel te nemen aan de politiek en van hun burgerschap ontdaan.

Anti-apartheidsbeweging

Als reactie op dit systemische racisme riep een groep verbannen Zuid-Afrikanen in Engeland op tot boycot van producten uit het land. De beweging won aan populariteit en groeide na nieuws van politie die ongewapende protestanten in Zuid-Afrika vermoordde. De leden begonnen het Parlement te lobbyen en stelden zich op voor economische sancties. Wereldwijde aandacht richtte zich op de anti-apartheidsbeweging, Zuid-Afrika werd verwijderd uit het Gemenebest, en in 1962 besloten de Verenigde Naties dat haar leden handelssancties tegen de natie moesten invoeren. De Olympische comitéspellen hebben Zuid-Afrika in 1964 opgeschort en in 1970 uitgezet. Britse academici verbannen samen en weigerden te werken op Zuid-Afrikaanse universiteiten die segregatie beoefenden. In 1994 won de politieke partij van het Afrikaans Nationaal Congres de verkiezingen en begon de apartheid af te schaffen.

Leiders van de anti-apartheidsbeweging

Nelson Mandela

Toen de African National Congress (ANC) partij de politieke controle over 1994 nam, werd Nelson Mandela president van Zuid-Afrika. Hij is misschien de meest bekende leider van de anti-apartheidsbeweging. Hij trad toe tot het ANC in de 1940's en hielp vreedzame protesten en zelfs gewapende weerstand in het hele land leiden. Hij leidde de campagne voor het afweren van onrechtvaardige wetten in 1952 en opende samen met zijn collega, Oliver Tambo, een advocatenkantoor dat gratis en goedkoop juridisch advies gaf aan zwarten en etnische minderheden die door de apartheidswetgeving werden getroffen.

Toen vreedzame burgerlijke ongehoorzaamheid al zo lang niet succesvol was, leidde hij de partij naar meer gewelddadige benaderingen. Vanwege de betrokkenheid van Mandela bij de anti-apartheidsbeweging, vond de Zuid-Afrikaanse regering hem schuldig aan verraad en gevangengezet voor bijna 30 jaar. Ondanks dat hij achter de tralies zat, bleef Mandela betrokken bij de beweging door politieke boodschappen naar de buitenwereld te sturen en een diploma in de rechten te behalen. Toen hij werd vrijgelaten in 1990, was hij een held in de ogen van ANC- en anti-apartheid-aanhangers. Hij begon vredesbesprekingen met de Nationale Partij in een poging segregatie op te lossen en won met de Klerk de Nobelprijs voor de vrede in 1993. Het jaar daarop werd hij tot president verkozen en bleef hij werken aan de ontmanteling van het systeem van onderdrukking waar zijn land de afgelopen 50-jaren onder had geleefd.

Desmond Tutu

Een andere grote leider van de anti-apartheidsbeweging was Desmond Tutu. Als een Anglicaanse geestelijke werd hij secretaris van de Zuid-Afrikaanse Raad van Kerken in de late 1970's en begon zich uit te spreken tegen het apartheidsstelsel. Hij bleef in de 1980's internationale aandacht vestigen op Zuid-Afrika. In 1984 werd hij erkend voor zijn inspanningen met een Nobelprijs voor de Vrede.

Walter Max Ulyate Sisulu

Walter Max Ulyate Sisulu is een andere activist die tot de gevangenis is veroordeeld vanwege zijn betrokkenheid bij de anti-apartheidsbeweging. Hij vocht samen met Nelson Mandela en Oliver Tambo als lid van de ANC-partij. Hij reisde de wereld rond en nam de boodschap van onrecht in Zuid-Afrika met zich mee. Nadat hij verschillende keren gevangen was gezet, dook hij onder. Toen hij niet kon worden gevonden, arresteerden autoriteiten zijn vrouw in plaats daarvan. Hij stond terecht tegen Nelson Mandela en verschillende anderen wegens verraad.

Veel mensen waren cruciaal voor het uiteindelijke succes van anti-apartheid en de ANC-partij. Ze werkten allemaal samen en streden voor gerechtigheid in een tijd dat ze werden onderdrukt door een minderheidsregering. Een lijst met hun namen is hieronder beschikbaar.

Huidige aanwezigheid van rassendiscriminatie

Hoewel de apartheid is beëindigd, blijft rassendiscriminatie tegenwoordig een probleem in Zuid-Afrika. Blanke blanken blijven bestaan, vermomd door het voorwendsel dat ze er zijn om de Afrikaanse waarden en cultuur te beschermen. Andere kleine steden handhaven nog steeds blanken alleen begraafplaatsen, behoudens de begrafenis van mensen van kleur. Universiteiten en hun studenten blijven deelnemen aan rassendiscriminatie door te verbieden dat zwarten en niet-blanke etniciteiten toetreden tot studentengroepen en racistische video's publiceren. Gezien de lange, complexe geschiedenis van het kolonialisme en het hedendaagse, gelegaliseerde systemische racisme, lijkt het erop dat racisme in Zuid-Afrika ingebed is geraakt in de cultuur. Misschien zal het afnemen met meer media-aandacht en publieksbereik bij verschillende raciale groepen.

De anti-apartheidsbeweging: de beroemdste leiders, activisten en supporters