Het stemrecht voor vrouwen was een gestage beweging die vele tientallen jaren heeft geduurd in de zoektocht naar gelijke democratische rechten. Het 19th-amendement op de Amerikaanse grondwet gaf vrouwen het stemrecht - een recht dat bekend staat als vrouwenkiesrecht. De eerste landelijke conventie voor vrouwenstemmen werd gehouden in 1848 in New York, Seneca Falls. Deze beweging om de stemming te eisen werd een sterke propeller voor vrouwenrechten en hielp bij het vergroten van het publieke bewustzijn.
Oorsprong van het vrouwenkiesrecht
De nationale beweging voor het pleiten voor vrouwenstemrecht werd gevormd in 1869, voornamelijk door vrouwen uit de middenklasse die vreedzame middelen gebruikten om voor hun rechten op te komen. Vrouwen mochten een aantal van de kritische rechten die hun mannelijke tegenhangers genoten niet toelaten. Vrouwen konden bijvoorbeeld geen eigendom bezitten en hadden geen wettige oorzaak voor het geld dat ze zouden verwerven, en geen vrouw had het recht om te stemmen. Vrouwen moesten zich concentreren op huishoudelijk werk en moederschap, niet op wetgevingskwesties. Verschillende hervormingsgroepen vermenigvuldigden zich in de VS en in sommige van deze vrouwen speelde een integrale rol. Deze zouden de basis vormen voor het pleiten voor stemrecht.
Toen de vrouwenstemrechtbeweging sterker werd, begonnen veel vrouwen zich te verzetten tegen het traditionele idee dat de enige ware vrouw een onderdanige vrouw en moeder was die zich bezig hield met de familie- en gezinsaangelegenheden. In plaats daarvan hebben ze hun grotere rol in de samenleving omarmd. Argumenten voor het vrouwenrecht om te stemmen omvatten dat vrouwen gelijk zijn voor God en hun mannelijke tegenhangers, evenals het feit dat ze belastingen betaalden, hebben deelgenomen aan lokale verkiezingen, en al het recht hadden om te stemmen in andere landen.
Tegenstanders van de kiesrechtbeweging betoogden echter dat de plaats van de vrouw in het huis lag en niet in de ruige politieke wereld. Ze gingen ervan uit dat de politiek de zorgzaamheid van vrouwen zou veranderen. Het feit dat vrouwen niet in oorlogen hebben gevochten was destijds ook een belangrijke reden. Andere argumenten waren dat vrouwen onwetend waren over de politiek en daarom hun stem niet correct zouden gebruiken.
De stem krijgen
Tijdens de Eerste Wereldoorlog dienden vrouwen het land en deden mannenwerk vanuit verschillende gezichtspunten. Toen ze de stem kregen in 1918, zei vrijwel iedereen die de beweging in de senaat goedkeurde dat ze het verdienden vanwege hun voorsprong te midden van de oorlog. Het probleem met deze bewering is dat alleen huishoudens ouder dan 30 de stemmen kregen in 1918; vrouwen die meer dan 21 jaar oud en onder 30 waren, mochten pas stemmen op 1928. Echter, de Vertegenwoordiging van de Mensenwet (1918) gaf de stem aan alle mannen voorbij 21 jaar oud, dus de oorlog bereikte niet noodzakelijk de gelijke rechten voor vrouwen - en gaf hen slechts gedeeltelijk de stem.
19th Amendement
In mei stelde 21, 1919, een Republikeinse vertegenwoordiger, James R. Mann uit Illinois en de uitvoerende macht van het Suffrage Committee, het Parlement voor ten gunste van het amendement van Susan Anthony dat vrouwen het recht geeft om te stemmen. Het Parlement steunde overweldigend het amendement door meer dan twee derde van de meerderheid van het Parlement. Het congres heeft het 19th-amendement op juni 4, 1919 aangenomen door 2-stemmen over de vereiste tweederde meerderheid. Het amendement werd bekrachtigd door Illinois, Michigan en Wisconsin, gevolgd door Kansas, New York en Ohio. Tennessee gaf de schaal door voor de ratificatie van de stemming, terwijl de 36th-staat het amendement goedkeurde. Het amendement is op augustus 26, 1920, gecertificeerd door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Bainbridge Colby.
