De Suez-crisis, ook wel Sinai War of Kadesh-operatie genoemd, was de invasie van Egypte door Israël, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk in het late 1956 met als doel de controle over het Suezkanaal te krijgen en ook Gamel Abdel Nasser, de Egyptische president, omver te werpen. De politieke druk van de VS, de VN en de Sovjet-Unie dwong de drie indringers echter zich terug te trekken, waardoor vernedering in Groot-Brittannië en Frankrijk werd veroorzaakt en president Nasser werd versterkt. De drie landen bereikten een aantal militaire doelstellingen, maar het Suezkanaal was gedurende zes maanden gesloten van oktober 1956 tot maart 1957 en de VN vormden UNEF vredestroepen om de Egyptisch-Israëlische grens te bewaken.
Geschiedenis van het Suezkanaal
Het Suezkanaal werd geopend in 1869 na de voltooiing van de bouw, die gezamenlijk werd gefinancierd door de Franse en Egyptische regeringen. Het werd beheerd en geëxploiteerd door de Universal Company van het Suez Maritime Canal en het omliggende gebied bleef een Egyptisch grondgebied. Het kanaal versterkte de handel tussen landen en hielp de Europese koloniale machten controle te hebben over hun koloniën. In 1875 verkocht Egypte 44% zijn aandeel in het kanaal aan de Britten, terwijl de Fransen de meerderheidsaandelen handhaafden. Toen het VK Egypte binnenviel in 1882, namen ze de controle over het land over, inclusief het eigenlijke kanaal. Het kanaal werd uitgeroepen tot neutrale zone in 1888 tijdens de Conventie van Constantinopel. Het kanaal was strategisch belangrijk tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog als transportroute. Na de Tweede Wereldoorlog consolideerden en versterkten de Britten haar positie bij de Suez. Het kanaal werd een bron van groeiende spanning in Anglo-Egyptische relatie. In 1951 heeft Egypte het Anglo-Egyptische verdrag van 1936 afgeschaft, waarmee de Britten gedurende 20-jaren het kanaal hebben verhuurd. De Britten weigerden echter terug te trekken en leidden op juli 25, 1952, tot een militaire coup die Egypte als republiek vestigde.
Het meningsverschil
Egypte onderwierp lading en verzending van en naar Israël om te zoeken en beslag te leggen tijdens het passeren van het Suezkanaal. In 1951 heeft de VN-Veiligheidsraad Egypte de overhand gehad om de beperkingen te beëindigen en alle interferentie met dergelijke scheepvaart te staken. In 1954 heeft Nasser invallen in Israël gesponsord die een reeks represaillemaatregelen teweegbrachten. Hij voerde ook beleid dat het Britse doel in het Midden-Oosten frustreerde, waardoor de vijandigheid tussen Egypte en Groot-Brittannië toenam. In juli 1956 nationaliseerde Nasser het Suezkanaal en bevroor alle activa van de Suezkanaalmaatschappij en sloot het kanaal af voor de Israëlische scheepvaart. De Britten besloten om militair ingrijpen als middel te nemen of de controle over het kanaal te herwinnen. De actie van Nasser maakte de Franse regering ook woedend, en ze beslisten ook over de militaire interventie.
The Invasion
De Israëlische militaire planning voor de operatie was gericht op het veroveren van de stad Sharm el-Sheikh, die hen in staat zou stellen toegang te hebben tot de Rode Zee. Gaza-strook was ook een doelwit omdat het de oefenterreinen voor de Fedayeen-groep was. De Israëlische luchtmacht begon het conflict in oktober 26, 1956, om 1500 uur met een reeks aanvallen op Sinai. De Egyptische troepen hadden een pittige verdediging, maar werden op de eerste dag overmeesterd door een slachtoffer van 260 te melden. In oktober 30, 1956, zond de Egyptische marine zijn oorlogsschip naar Haifa. Het schip werd echter overmeesterd door de Israëlische strijdkrachten die de motor van het schip beschadigden. Op 31 van oktober namen de Britse troepen deel aan de oorlog aan de noordelijke Rode Zee. De oorlog zou in de komende vijf dagen intensiever worden, waarbij Frankrijk ook aan de oorlog deelnam. De politieke druk en dreigementen van economische sancties dwongen de Britten om het staakt-het-vuren op te bellen in november 6, 1956.
Slachtoffers die het gevolg zijn van de Suez-crisis
Het slachtoffer wordt geschat op 3000, waarbij Egypte het hoogste aantal meldt. Britten registreerden 16-sterfgevallen en 96 raakten gewond terwijl Franse slachtoffers tien doden en 33-gewonden omvatten. Israëlische 231-doden en 900-verwondingen geregistreerd, terwijl de Egyptische slachtoffers 100-3000-doden en 4000-verwondingen omvatten.
