Blauwe koolstof is de koolstof die wordt gevangen door de kustecosystemen, met inbegrip van getijde zoutmoerassen, zeegrasweide of mangrovebossen en de oceanen over de hele wereld. De koolstofvangst door deze organismen die in de oceanen leven, wordt opgeslagen in de vorm van sedimenten en biomassa van potentiële algen, zeegrassen, mangroven en kwelders. Deze ecosystemen vangen enorme koolstofreservoirs op die ze vangen van het koolstofdioxide dat in de atmosfeer aanwezig is en storten vervolgens de koolstof in de sedimenten.
Overzicht
Koolstofdioxide is een van de belangrijkste oorzaken van klimaatverandering en op een slechte manier. De oceaan en de kusten bieden een perfecte manier om dit gas te verminderen door koolstof te sequestreren. Historisch gezien zijn de terrestrische bos- en oceaanecosystemen de belangrijkste natuurlijke koolstofputten. Hoewel de begroeiing op de oceaan minder dan 0.5% van de zeebodem dekt, is dit ecosysteem verantwoordelijk voor het opslaan van meer dan 70% koolstof in de atmosfeer. Dit ecosysteem vangt de koolstofdioxide op door de koolstof in het onderliggende sediment, dat aanwezig is in de dode biomassa, en de ondergrondse en ondergrondse biomassa te sequestreren. De blauwe koolstof kan miljoenen jaren worden opgeslagen in de plantensedimenten die onder water worden aangetroffen. Organische koolstof kan worden gescheiden van de oceaan als deze de bodem van de zee bereikt en wordt bedekt door de sedimentlaag. Het verlaagde zuurstofgehalte in de reeds begraven omgeving betekent dat de bacteriën die organische stof eten geen kooldioxide kunnen produceren omdat ze geen koolstof kunnen ontleden. Dit betekent dat de koolstof volledig uit de atmosfeer wordt verwijderd.
Blue Carbon Ecosystem Types
Hoewel deze ecosystemen veel kleiner zijn dan het bos van de wereld, vangen ze koolstof veel sneller op en kunnen ze vele jaren sequestreren, waarbij de koolstof wordt gevangen en opgeslagen onder water en weg van de atmosfeer waar het de atmosfeer niet kan beïnvloeden. Wanneer deze ecosystemen worden beschadigd, komt er een grote hoeveelheid koolstof vrij in de atmosfeer die schadelijk kan zijn voor het klimaat. Er zijn veel verschillende ecosystemen van blue carbon ecosytems.
Zeegras Blue Carbon Ecosystem
Dit zijn een groep van meer dan zestig angio-spermasoorten die zich hebben aangepast aan het waterleven en gemakkelijk kunnen groeien in de weilanden aan de oevers van alle continenten, met uitzondering van Antarctica. Het zeegras groeit tot een diepte van maximaal 165, afhankelijk van de lichtbeschikbaarheid en waterkwaliteit. De zeegrassen zijn zeer productief en kunnen zeer effectieve ecosysteemdiensten leveren, zoals biodiversiteit en habitat, sedimentstabilisatie en nutriënten- en koolstofvastlegging. Hoewel deze grassen slechts 0.1% van de oceaanbodem innemen, zijn ze goed voor maximaal 18% van de oceanische blauwe koolstofbegrafenis. Momenteel heeft dit ecosysteem meer dan 19.9 miljard ton koolstof opgeslagen.
Mangrove Blue Carbon Ecosystem
Dit zijn beboste halofyten die het oerwoud vormen en tegelijkertijd verschillende cruciale ecosysteemdiensten leveren, waaronder koolstofsekwestratie en kustbescherming. Er zijn 73 geïdentificeerde mangrovesoorten die voorkomen in 123-landen. Deze bomen zijn verantwoordelijk voor ongeveer 10% van de koolstofhoudende begraving in de wereld, net als zeegrassen. Mangrove is goed voor ongeveer 3% van de koolstofuitstoot in de wereld door alle tropische bossen en ongeveer 14% van de koolstofvangst langs de kust.
Marsh Blue Carbon Ecosystem
Het moerasecosysteem is te vinden aan de kustlijnen van het subtropische tot het noordpoolgebied. De kwelders hebben een hoge productiviteit en hun biomassa kan een afzetting opleveren van meer dan 26 voetdiepte. Moerassen kunnen koolstof afscheiden in hun ondergrondse biomassa vanwege hun anaerobe gedomineerde ontbinding en de hoge organische sedimentatie. Moerassen bedekken meer dan 400,000 vierkante kilometers wereldwijd.
Algen Blue Carbon Ecosystem
Omdat zowel microalgen als macroalgen niet over de complexe lignine beschikken, heeft de koolstof die ze opslaan, de neiging om snel in de atmosfeer te worden geloosd vergeleken met de koolstof die op het land wordt vastgehouden. Aan de andere kant zijn algen opslag op korte termijn voor koolstof en worden ze gebruikt als grondstof voor verschillende biogene brandstofproductie. Microalgen vormen de potentiële feedstock voor bio-methaan en koolstofneutrale biodiesel. Hoewel macroalgen het hoge oliegehalte missen, hebben ze een onvoldoende potentieel om biodieselgrondstoffen te zijn, maar ze kunnen worden gebruikt als grondstof voor andere vormen van productie van biobrandstof.
Waarom is het herstellen van deze ecosystemen belangrijk?
Studies hebben gesuggereerd dat de kustmoeraslanden en mangrove koolstof twee of vier keer groter kunnen vangen dan de tropische bossen. Ze kunnen ook tot vijf keer meer koolstof opslaan dan het tropische bos. De gesekwestreerde koolstof wordt ondergronds opgeslagen en niet boven de grond zoals het geval is met de tropische bossen.
Hoewel deze habitats een goede service bieden door het vastleggen van de koolstof, heeft hun vernietiging de neiging een groter risico te vormen. Wanneer deze ecosystemen beschadigd zijn, worden hun sekwestreermogelijkheden niet alleen vernietigd, maar de reeds opgeslagen koolstof wordt vrijgegeven in de atmosfeer. Dit draagt bij tot de toename van broeikasgassen in de atmosfeer. Dit zal ertoe leiden dat het kustecosysteem verandert van koolstofputten in koolstofemittenten. Maar dit ecosysteem wordt in hoog tempo vernietigd.
Het koolstofblauw is eigenlijk een van de belangrijkste conserveringen van kustecosystemen. Wanneer dit ecosysteem wordt beschadigd, komt er een grote hoeveelheid koolstof vrij in de atmosfeer en dit draagt bij aan de verandering in het klimaat. Daarom is de bescherming van het kustecosysteem een uitstekende manier om de klimaatverandering te vertragen, met het potentieel om de schade om te keren. Wanneer we de uitstoot van de reeds opgeslagen koolstof voorkomen, beschermen we het kustmilieu dat vrij gunstig is voor de bevolking. Enkele van de voordelen van het kusthabitat zijn onder meer stormbescherming, recreatieve visserij en diverse recreatieve sporten aan de kust.
Factoren die invloed hebben op koolstof sedimentatie
Moerassen, zeegras en mangroves bedekken meer dan 49 miljoen hectare over de hele wereld. De mangroves bevinden zich in de subtropische en tropische ecosystemen, terwijl de zeegrassen variëren van tropisch tot polair. De kwelders zijn te vinden in de gematigde streken. Verschillende factoren zijn van invloed op deze ecosystemen, waaronder een afname van de vegetatie in de habitat van de kust. De dalingen in deze zeegras worden veroorzaakt door tal van factoren, waaronder klimaatveranderingen, overbevissing, ziekteverwekkers, droogte, verschillende landbouwmethoden en problemen met de waterkwaliteit. Deze factoren zijn van invloed op de dichtheid van de vegetatie, die in ruil de afbraak van blauwe koolstof in de oceaan beïnvloedt. De dichtheid van de vegetatie moet voldoende zijn om de waterstroom te veranderen, waardoor erosie wordt verminderd en de koolstofafzetting toeneemt.
