17 mijl ten zuidwesten van St. Louis, wat ooit een populaire plek was voor weekenduitstapjes, zit nu leeg. Het is een contrast van de groei die ooit werd ervaren in het voormalige vakantiestadje Times Beach, dat op zijn hoogtepunt 2,000 het hele jaar door permanente bewoners had. Hoewel het zelden wordt genoemd, is het verhaal over de ondergang van deze kleine plek een van de meest verbluffende voorbeelden van milieurampen in de Amerikaanse geschiedenis.
Hoe Times Beach kwam te zijn
In 1925 trachtte de St. Louis Times de circulatie te verbeteren door middel van een verkoopbevorderende actie die iedereen die veel op de ongerepte oevers van de Meramec River kocht een gratis abonnement van zes maanden op de krant aanbood. Voor de prijs van $ 67.50 per stuk begonnen kleine huisjes en resort-eigendommen te verschijnen op de 20 x 100-loten, waardoor een kleine gemeenschap van vakantiegangers zich kon vormen. Hoewel het oorspronkelijke plan een vakantiestad vereiste, duurde het niet lang voordat een kleine gemeenschap van overwegend arbeidersgezinnen hun permanente woning in Times Beach had, gedeeltelijk als gevolg van de Grote Depressie, waardoor tweede woningen onpraktisch werden.
Afvalolie om wegen te effenen
Ondanks de permanente bewoners beschikte het kleine stadje niet over voldoende middelen om de onverharde wegen te plaveien. Ambtenaren probeerden een manier te vinden om het onophoudelijke stof te bestrijden, wat de bewoners hinderde. In 1972 hebben stadsfunctionarissen een oplossing geïmplementeerd. Een lokale afvaltransporteur werd ingehuurd om afgewerkte olie op de wegen van de stad te sproeien met het doel het stof op de grond te lijmen. De olie werd echter verkregen via een onderaannemer die ook afvalmaterialen van de Northeastern Pharmaceuticals and Chemical Company kwijt raakte. Het bedrijf was misschien het meest bekend omdat het een fabriek in Verona, Missouri, had geëxploiteerd die tijdens de oorlog in Vietnam onkruidverdelger Agent Orange had geleverd. De afvalstoffen van het bedrijf bevatten het kankerverwekkende materiaal dat bekend staat als dioxine. Het spuiten werd voortgezet tot 1976, toen het Amerikaanse Centrum voor Ziektebestrijding werd geïnformeerd over de wijdverspreide en onverklaarbare sterfgevallen van dieren, waaronder paarden, evenals kwalen bij de mens. Bodemtesten brachten de aanwezigheid van dioxine aan het licht, maar de omvang van de verontreiniging was nog niet vastgesteld.
evacuatie
Het Environmental Protection Agency (EPA) reageerde op vervuilingsproblemen op Times Beach door zijn bodem te testen. Echter, vlak nadat de grondtesten waren voltooid, brak de rivier de Meramec zijn oevers en stroomde de stad als nooit tevoren onder water. Het overstromende water verspreidt verder gifstoffen door de stad en naar andere gebieden. De bewoners werden geëvacueerd in de nasleep van de overstromingen. Toen de waterstanden verdwenen, keken de bewoners uit naar de wederopbouw van hun huizen toen de resultaten van de bodemanalyse openbaar werden gemaakt. Het was toen dat de EPA aanbeval dat de stad als gevolg van hoge niveaus van dioxine onbewoonbaar verklaard zou worden. De bewoners die waren gevlucht vanwege de overstromingen, werd geadviseerd niet terug te keren, terwijl degenen die waren teruggekeerd, te horen kregen dat ze moesten evacueren en niets mee moesten nemen. Times Beach-stad werd erkend als een Superfund-site in 1983, in 1985 werd het officieel ontbonden en de 2,000-bewoners werden geëvacueerd.
Vorming van de route 66 State Park
Times Beach Town werd gekocht door de Environmental Protection Agency, die het vervolgens ontdoen van de giftige chemicaliën. Tegen de tijd dat het bureau klaar was met het proces, was $ 250 miljoen uitgegeven en bijna 265,000 ton met dioxine verontreinigde grond gevangengezet. Het Route 66 State Park werd in 1999 voor het publiek geopend op de voormalige site van Times Beach. Het park stelt toeristen in staat om de rivier de Meramec te bekijken en ook recreatieve activiteiten te ondernemen.
