President van Egypte
De president van Egypte is een regeringsstandpunt dat bestaat sinds 1952, toen de constitutionele monarchie die vóór die tijd aan de macht was, werd omvergeworpen. Tegenwoordig kiezen mensen met kiesrecht de president op basis van de aanbeveling van het huis van afgevaardigden of brede publieke steun. De president bekleedt uitvoeringsbevoegdheden, benoemt de premiers en kan, volgens de staat van beleg, decanen van universitaire faculteiten aanstellen. De vereisten om president te worden, zijn onder meer het Egyptische staatsburgerschap, de geboorte van Egyptische ouders (exclusief dubbel staatsburgerschap), militaire ervaring en ten minste 40-jaren oud zijn. Dit artikel bespreekt enkele van de belangrijkste presidenten in de loop van de Egyptische democratische geschiedenis.
Muhammad Naguib
De eerste president van Egypte, Muhammad Naguib, diende vanaf juni 18, 1953 tot november 14, 1954. Hij is belangrijk in de Egyptische geschiedenis omdat hij de revolutie leidde die de Muhammad Ali-dynastie van Egypte en Sudan beëindigde. Zonder de Egyptische revolutie van 1952 is Egypte misschien pas vele jaren later een democratie geworden. Als president hielp Naguib de eerste regering van de Republiek Egypte op te richten en vocht met de Revolutionaire Commandoraad (RCC) om Egypte onder civiele heerschappij te brengen in plaats van het leger. Het verliezen van de steun van de RCC was de ondergang van de rol van Naguib als president. Later werd hij beschuldigd betrokken te zijn bij illegale activiteiten en een complot om dictator te worden. Na bijna een jaar te hebben gevochten voor controle, werd Naguib verslagen en toegezegd af te treden.
Gamal Abdel Nasser
Gamal Abdel Nasser was de tweede president van Egypte en dwong het aftreden van Naguib nadat hij beweerde dat Naguib betrokken was geweest bij de Moslimbroederschap en hun poging tot moordaanslagen. Hij hielp bij het vinden van het Single Union-systeem (NU), zoals vastgelegd in de 1956-grondwet van Egypte. Deze partij nomineerde uiteindelijk Nasser voor het voorzitterschap, dat werd aanvaard met brede steun van het publiek. Als president maakte zijn binnenlandse en buitenlandse beleid in juli van 1956 vijanden van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de Verenigde Staten. Vervolgens hebben het VK en de VS hun aanbod om de bouw van de Aswan-dam te financieren ingetrokken.
Boos met deze achterlating besloot Nasser de Suezkanaalmaatschappij te nationaliseren om de Aswandam te financieren. Deze politieke zet leverde hem een overweldigende publieke steun op, zowel nationaal als internationaal. De VN-Veiligheidsraad kwam over deze kwestie bijeen en bepaalde dat het binnen het recht van Egypte was om het kanaal te beheersen zolang buitenlandse schepen er doorheen mochten passeren. Het VK, samen met Frankrijk en Israël, waren het niet eens met deze uitspraak en waren van plan om de controle terug te nemen en de regering omver te werpen. Als gevolg hiervan begon de Suez-crisis in oktober van 1956. Nasser leidde Egypte door defensieve aanvallen, mobiliseerde troepen uit alle regio's, blokkeerde de ingang van het kanaal en bewapende civiele milities. De VS riepen op tot terugtrekking van de troepen van de drie landen die plaatsvonden in december van hetzelfde jaar en maart van de volgende. Vanwege deze crisis veranderde Nasser de verblijfsvoorwaarden voor het land en dwong het Britse, Franse en niet-Egyptische Joden het land uit.
Nasser ging door met het nationaliseren van alle resterende buitenlandse activa en, in 1958, sloot de krachten met Syrië om de Verenigde Arabische Republiek te creëren. Deze stap bracht politieke onrust in het land en de regio teweeg waardoor Nasser tot zijn dood in 1970 president bleef.
Hosni Mubarak
Hosni Mubarak was de langst dienende president van de Arabische Republiek van Egypte. In 1971 veranderde het land opnieuw van naam en werd het de Arabische Republiek van Egypte, de huidige titel. Mubarak diende in deze republiek van 1981 tot 2011. Onder zijn voorzitterschap werd Egypte opnieuw toegelaten tot de Arabische Liga en werd het thuisbasis voor het hoofdkantoor van de organisatie. Het land was betrokken bij de Golfoorlog van 1991 en werkte aan het verwijderen van Iraakse troepen uit Koeweit. Mubarak wordt ook herinnerd voor het verbeteren van de toegang tot betaalbare huisvesting en medicijnen. Hij was ook erg betrokken bij de werking van de verschillende ministeries en zou ambtenaren ontslaan of schorsen voor corrupte activiteiten. Tijdens zijn voorwaarden overleefde hij 6 verschillende moordpogingen die te wijten waren aan zijn houding tegenover het islamitische fundamentalisme en zijn vriendschappelijke relaties met Israël.
In 2005 veranderde hij, vanwege de toenemende kritiek met betrekking tot zijn opeenvolgende herverkiezingen naar het kantoor, de regels voor de kandidatuur en voerde hij verkiezingen met meerdere partijen uit. Waarnemers beweerden dat de verkiezingen vol waren met corrupte activiteiten. Ondanks deze aantijgingen won Mubarak opnieuw de verkiezingen. Na gewelddadige protesten tegen zijn presidentschap in 2011 nam Mubarak ontslag voorafgaand aan de komende verkiezingen. Hij zit momenteel in de gevangenis wegens corruptielasten.
Andere presidenten
Omdat Egypte een republiek is geweest, heeft het in totaal 9-presidenten gehad. Een lijst met allemaal en hun respectievelijke termijnen in functie vindt u hieronder.Presidenten van Egypte door de geschiedenis heen
| Presidenten van Egypte | Termijn op kantoor |
|---|---|
| Muhammad Naguib | 1953-1954 |
| Gamal Abdel Nasser | 1954-1970 |
| Anwar Sadat | 1970-1981 |
| Sufi Abu Taleb | 1981 |
| Hosni Mubarak | 1981-2011 |
| Mohamed Hussein Tantawi | 2011-2012 |
| Mohamed Morsi | 2012-2013 |
| Adly Mansour | 2013-2014 |
| Abdel Fattah el-Sisi (zittende) | 2014-Present |
