Vroege leven
James Weddell, die een beroemde Engelse zeehondenjager, navigator en ontdekkingsreiziger zou worden, werd geboren in Oostende, in september 24TH, 1787. Zijn familie werd verarmd nadat zijn vader was overleden, dus zijn moeder stuurde hem op negenjarige leeftijd naar de Royal Navy, naast zijn oudere broer. Zes maanden later kreeg Weddell ontslagpapieren. In 1805 werd Weddell opnieuw uitgezonden naar de zee als leerling van een kapitein van het schip, en de meeste van zijn vroege jaren werden opgeleid om matroos te worden. Gebonden aan de zeekapitein en hardhandig behandeld, zoals gebruikelijk was voor leerlingen in die tijd, na vijf jaar vertrok Weddell om weer lid te worden van de Royal Navy. Deze keer trok hij door de rangen om een Master te worden van het Royal Navy-schip, Hoop.
Carrière
Als kapitein van een oorlogsschip werd Weddell tijdens de Engels-Franse oorlog opgeroepen om dienst te nemen. In 1816 werd, nadat de Napoleontische oorlogen waren beëindigd, hij ontslagen van zijn dienst bij de Royal Navy. Tegen die tijd had Weddell besloten zich te verenigen met koopvaardijschepen die naar West-Indië zeilden. Na enige tijd vond hij een baan bij een zeehondenjacht-brig genaamd Jane. Weddell zeilde naar de South Shetlands-eilanden in 1820, waar hij zijn geluk vond in het jagen op zeehonden. Toen hij terugkeerde naar Engeland met een grote lading zeehondenbont, kreeg hij van zijn werkgevers de opdracht om een tweede reis te maken in 1821, maar er werden slechts een paar zeehonden gevonden. Vanzelfsprekend was het vorige seizoen al op de meerderheid gejaagd door Engelse en Amerikaanse verzegelschepen.
Belangrijke bijdragen
Weddell ontdekte de gevlekte eetbare zeehonden van de South Orkney-eilanden in 1822. Hij vond ook de Zuidelijke Oceaan die naar de Zuidpool leidde. Tijdens zijn vele zeereizen en verkenningen, zag Weddell veel wilde dieren die hij tekende en noteerde in het logboek van zijn kapitein. In 1823 ging hij zijn logboekrekeningen in van zijn verkenning van de Antarctische wateren. Tijdens de reis zeilde hij op kalme wateren en stuitte op enkele ijsbergen, wat in strijd bleek te zijn met veel van de populaire overtuigingen die op dat moment werden gehouden over de koudste, meest verste uithoeken van de Zuidelijke zeeën. Later meldde hij echter dat hij geen enkel land in de Zuidelijke Oceaan had gezien. In 1827 publiceerde hij zijn memoires over zijn expeditie naar de Zuidpool.
Uitdagingen
Tijdens zijn carrière als scheepsmeester en ontdekkingsreiziger moest Weddell een aantal belangrijke uitdagingen weerstaan. Hij zeilde door een enorme zeestorm in 1823 en ondervond zware ijsbedekking tijdens zijn expeditie naar de South Shetland-eilanden. In 1829, op de Azoren, zijn verzegelingsschip, Jane, ontwikkelde vele lekken die niet konden worden gerepareerd, en werd daarom in plaats daarvan gekamd. Op hun terugreis naar Engeland gingen Weddell en zijn mannen aan boord van een ander schip met hun lading, maar dit schip werd gestrand op Pico-eiland. Omdat hij Engeland bereikte, bevond Weddell zich in een financiële situatie vanwege het kelderen van zijn schip. Later vond hij werk als de meester van het koopvaardijschip Eliza en in 1830 reisde hij naar West-Australië en Tasmanië.
Dood en Legacy
Na zovele expeditionaire reizen, sommige succesvol en een paar mislukte, keerde Weddell terug naar het normale burgerleven. Maar te zijner tijd hoorde Weddell dat de zee hem nog een keer riep, en James deed een voorstel aan de Admiraliteit om nog een ontdekkingsreis naar de Antarctische zeeën te maken. Echter, deze keer was het Weddell niet gelukt om hen over te halen om een andere expeditie te ondersteunen, en ging hij vervolgens terug naar zeilende koopvaardijschepen, hoewel zijn fortuin de wind in de zeilen nam. Op 9TH september, 1834, stierf Weddell in Londen, een verarmde, misschien diepbedroefde man. In de jaren na zijn dood werd Weddell herdacht door ter ere van hem een eiland in de Falklands en een Antarctische zee te noemen.
