De term 'het rijk waarop de zon nooit ondergaat' betekent een rijk dat zo uitgestrekt is dat het verschillende geografische gebieden overstijgt, zodat de zon altijd op zijn grondgebied schijnt. De uitdrukking werd in de volksmond gebruikt in de 17th, 18th en 19th eeuw toen het Spaanse en Britse rijk de grootste rijken op aarde waren. De term betekende dat vanwege de enorme uitgestrektheid van een rijk, met territoria in alle uithoeken van de wereld, de zon scheen op ten minste één deel van het rijk.
Het Spaanse rijk
Aanvankelijk werd de term gebruikt in verwijzing naar het Spaanse rijk, dat op zijn hoogtepunt tot de grootste wereldrijken behoorde die de wereld ooit had gezien, en naar schatting een 9.20% van de landmassa van de wereld inneemt. Moderne landen die ooit onder het Spaanse rijk lagen, omvatten vrijwel alle landen van Amerika, waaronder de Verenigde Staten, Mexico, Chili, Cuba, Brazilië en Argentinië, de Filipijnen in Azië en talrijke Afrikaanse landen. De brede verspreiding van deze gebieden over de planeet, van de Filippijnen in het oosten tot Chili in het westen, maakte het aannemelijk dat de zon nooit onderging in het Spaanse rijk. Het rijk begon af te brokkelen nadat zijn belangrijkste koloniën in de Nieuwe Wereld ofwel zelfbestuur kregen of onder de heerschappij van het Britse Rijk vielen. Tegen het einde van de 20-eeuw was de laatste van de koloniën in Afrika onafhankelijk geworden en dit was de laatste slag in de neergang van het uitgestrekte Spaanse rijk.
Het Britse Rijk
Maar het was het Britse rijk dat synoniem werd met de term, en terecht. De wereld moet nog een imperium zien dat het Britse rijk overschaduwt met betrekking tot zijn enorme omvang, waarbij het rijk ware betekenis geeft aan het woord 'wereldwijde supermacht'. Op zijn hoogtepunt bedekte het Britse rijk een gebied van 13.71 miljoen vierkante mijlen, wat vertaalt naar 23.84% van 's werelds landmassa. Het rijk was aanwezig op alle bewoonde continenten van de wereld in Amerika, Europa, Azië, Oceanië en Afrika. Geïnspireerd door het succes van het Spaanse rijk in de 16TH en 17th eeuw, volgden de Britten dit voorbeeld en begonnen koloniën te stichten. De onafhankelijkheid van zijn belangrijkste kolonie; de Verenigde Staten in de 18e eeuw betekenden het begin van de teloorgang van het rijk. Zelfs dan was de immense omvang van het Britse rijk niet wedijvert en leefde er nog steeds naar schatting een 412 miljoen mensen of 23% van de toenmalige wereldbevolking in 1913. Echter, de twee wereldoorlogen van de 20 eeuw maakten het in stand houden van het uitgestrekte rijk een opgave en een dure onderneming. Veel van de koloniën eisten ook onafhankelijkheid van het Britse rijk en tegen het einde van de 20-eeuw had het Britse rijk opgehouden te bestaan.
