Achtergrond
In 1962 hebben de Verenigde Staten een militaire stap gezet en een kamp opgezet voor het Militair Commando van Vietnam (MAVC). De motieven om dit kamp te vestigen waren om te voorkomen dat Laos militair werd geïnfiltreerd door de vijand, een basis waar patrouilles Laos konden worden gelanceerd om Ho Chi Minh in de gaten te houden en uiteindelijk als verdedigingsanker in de gedemilitariseerde zone te fungeren.
Make-up
Deze strijd ontketende Noord-Vietnam's leger tegen de Amerikaanse mariniers en hun bondgenoten. De Amerikaanse strijdkracht, gecombineerd tot totaal bijna 50,000, werd geleid door generaal-majoor William Westmoreland en mariniers generaal-majoor Rathvon Tompkins. De strijdkracht omvatte zowel leger-, marinekorps-, luchtmacht- als luchtgevechtseenheden. Daar tegenover stonden de in de minderheid zijnde Vietnam People's Army-troepen onder leiding van generaal Võ Nguyên Giáp. Officiële verslagen van het gevecht zijn een bron van controverse, aangezien beide partijen hun eigen zeer verschillende verhalen hebben over wat er feitelijk gebeurde in de slag bij Khe Sanh. Strategisch gezien bevond Khe Sanh zich ten zuiden van de gedemilitariseerde zone die de twee strijdende partijen in Vietnam scheidde. De Amerikanen legden nadrukkelijk de nadruk op een breed scala aan wapens in het gevecht, waaronder helikopters, luchtondersteuning, regelmatige infanterie, scherpschutters en artillerievuur.
Omschrijving
Begin oktober van 1967 verhoogden de Noord-Vietnamezen hun troepen in het gebied van Khe Sanh met de toevoeging van twee infanteriedivisies, een gepantserd regiment en een artillerieregiment. De troepen van het Noord-Vietnamese leger waren aanzienlijk groot, met schattingen die het getal tussen de 20,000- en 30,000-troepen plaatsten. Het garnizoen van de Amerikaanse marine kreeg ook versterkingen en op 1st van november 1967, werd Operation Scotland gesignaleerd. Midden januari van 1968 werd gemeld dat maar liefst 6,000-legertroepen en mariniers het gevechtsgebied Khe Sanh en de omliggende gebieden bezetten. Khe Sanh bevond zich op Route 9 van de gevechtszone en vanwege de zware vijandelijke aanwezigheid in de nabijgelegen gebieden konden de Amerikaanse troepen alleen met een helikopter naar Khe Sanh komen. Op de 20th en 21st van januari lanceerde het Noord-Vietnamese leger gecoördineerde aanvallen op de posities ingenomen door de Amerikaanse troepen. Het 6th-bataljon, het 2nd Regiment en de 325th-divisie van het Noord-Vietnamese leger vielen de Amerikaanse mariniers aan in Battle Zone Hill 861. Twee uur later, volgend op de aanval op Hill 861, reageerden de Noord-Vietnamezen opnieuw toen ze de munitiedump op zee bij Khe Sanh raakten. Huong Hoa werd ook aangevallen door de NVA. De gevechten waren zeer intens, en de MAVC-legeradviseurs, Marines van het Gecombineerde Actieplan en de milities van Zuid-Vietnam werden allemaal meegesleept in de strijd terwijl deze escaleerde.
Resultaat
Het exacte aantal slachtoffers dat beide kanten hebben opgelopen tijdens de Khe Sanh-strijd is erg moeilijk te bepalen, aangezien in veel gevallen de twee strijdende partijen hun eigen ongelijksoortige tellingen leverden. De Amerikaanse mariniers gaven het daadwerkelijke aantal lichamen van de NVA-troepen gedood om 1,602 te zijn, maar schattingen tonen aan dat het totaal aantal NVA-troepen dat stierf in werkelijkheid waarschijnlijker was tussen 10,000 en 15,000. Het aantal slachtoffers aan de Amerikaanse en Zuid-Vietnamese kant was daarentegen relatief minder, met schattingen die de cijfers tussen 2,800 en 3,500 doden. Het is erg moeilijk om vast te stellen wie de strijd heeft gewonnen, omdat beide partijen beweerden significante strategische doelen te hebben bereikt.
Significantie
In juli van 1968 verwoestte het leger van de Verenigde Staten het basiscomplex van Khe Sanh en trok zich vervolgens terug uit het gebied. Na de terugtrekking door de Amerikaanse troepen, trok het Noord-Vietnamese leger in en kreeg de controle over het hele Khe Sanh-gebied. Met het doorbreken van de "McNamara-lijn", bedoeld om Noord-Vietnamese bewegingen naar Zuid-Vietnam te voorkomen, had het Noord-Vietnamese leger nu betere vooruitzichten om communicatie- en bevoorradingslijnen verder naar het zuiden op te zetten.
