Tsjechisch is de officiële taal die in de Tsjechische Republiek wordt gesproken, en ook de dominante taal van het land. Het totale aantal Tsjechische sprekers in Tsjechië wordt geschat op meer dan 10.7 miljoen mensen. Gegevens van een 2012 Eurobarometer-enquête toonden aan dat 98% van alle inwoners van de Tsjechische Republiek werden gedefinieerd als Tsjechische sprekers. Tsjechisch wordt ook erkend als een van de officiële talen van de Europese Unie. Andere talen die in het land worden gesproken zijn Slowaaks en Pools, die worden gesproken door een klein percentage van de bevolking.
Officiële taal van de Tsjechische Republiek
De oorsprong van de Tsjechische taal is terug te voeren op de 9TH en 10th eeuw, toen Tsjechisch en Slowaaks vertakt vanuit de West-Slavische taalgroep. Gedurende deze periode tot aan de 20-eeuw stond de Tsjechische taal bekend als de Boheemse taal. De vroegste records geschreven in het Tsjechisch verschenen in de 13th en 14th eeuw. Een verklaring in het 13e eeuws Litomerice-handvest is de oudst bekende volledige zin geschreven in de taal. De 14e eeuw was de periode waarin de taal verder werd ontwikkeld en tevens de periode was waarin de Bijbel voor het eerst volledig in het Tsjechisch werd vertaald. De eerste poging tot standaardisering van de Tsjechische spelling werd gedaan tijdens de Boheemse Reformatie van de 15e eeuw. De moderne gestandaardiseerde Tsjechische taal ontstond in de late 18e eeuw en de vroege 19e eeuw, toen het land de Tsjechische Nationale Opwekking onderging. De standaardisatie was voornamelijk gebaseerd op een publicatie van Josef Dobrovsky, een taalkundige uit de 19-eeuw.
Rassen van de Tsjechische taal
De Tsjechische taal is geclassificeerd onder de Indo-Europese taalfamilie, en als lid van de Tsjechisch-Slowaakse taalgroep is het nauw verwant aan de Slowaakse taal. Er zijn drie hoofdvariëteiten van de Tsjechische taal die in de Tsjechische Republiek worden gebruikt en die geografisch zijn gedefinieerd. Elk van de drie variëteiten heeft verschillende kenmerken die hen onderscheiden, met name in hun fonologie en morfologie. De variëteiten zijn Common Czech, Bohemian dialects en Moravian dialects. Common Czech is de variëteit met het hoogste aantal moedertaalsprekers die voornamelijk te vinden zijn in de Tsjechische hoofdstad Praag. Gemeenschappelijk Tsjechisch wordt veel gebruikt in gedrukte en elektronische media, maar het ras moet nog worden gecodificeerd. Het Moravische dialect is nog een andere variëteit van de Tsjechische taal. Deze variëteit wordt voornamelijk gebruikt in de regio's Silezië en Moravië in Tsjechië, en er wordt geschat dat deze over 108,000-gebruikers in de hele Tsjechische Republiek beschikken. De Moravische variëteit bestaat uit vijf dialecten: Cieszyn Silesian, Bohemian-Moravian, Lach, Eastern, and Central Moravian dialects. De andere variant is de Boheemse dialecten, die bestaan uit drie dialecten: Midden-Boheemse, Zuidwestelijke Boheemse en Noordoost-Boheemse dialecten. In de afgelopen jaren is het gebruik van de Boheemse varianttaal in Tsjechië drastisch afgenomen, veroorzaakt door openbare stigmatisering omdat de Boheemse dialecten verbonden zijn met de lagere klasse van Tsjechen.
