5. oprichting
De Non-Aligned Movement, of NAM, is opgericht in 1961 in Belgrado, Servië. De beweging kwam op het hoogtepunt van de Koude Oorlog en veel van de landen hadden recentelijk koloniale banden verworpen. De meeste van de 25-landen die deelnamen aan de vroege formatie waren landen die geen deel wilden uitmaken van het conflict als een onafhankelijke natie. Velen voerden op de eerste top aan dat "de bestaande militaire blokken ... noodzakelijk periodieke verergeringen van de internationale betrekkingen uitlokken". De niet-gelokaliseerde beweging probeerde "soevereine gelijkheid, politieke en economische zelfbeschikking, rechtvaardigheid en vrijheid" te bevorderen, voor alle naties die niet als pionnen wilden spelen in een groter keizerlijk spel. De belangrijkste landen van herkomst van de beweging worden beschouwd als Egypte, India, Indonesië, Ghana en Joegoslavië.
4. lidmaatschap
Om lid te worden van de Non-Aligned Movement, moeten landen laten zien hoe zij 10 "Bandung Principles" hebben gevolgd, een set principes die werden gecreëerd in de jaren voorafgaand aan de oprichting van de NAM. Daarnaast mogen lidstaten niet deelnemen aan militaire overeenkomsten met de Verenigde Staten van Amerika of de Sovjet-Unie. Deze beginselen omvatten respect voor territoriale grenzen, erkenning van onafhankelijkheid en bevordering van wederzijdse belangen en samenwerking. Het lidmaatschap begon met 25-landen en is nu in de 120-landen terechtgekomen.
3. Structuur
De niet-gelokaliseerde beweging, die trouw is aan zijn oorspronkelijke doelen, voldoet niet aan een traditioneel leiderschap of een organisatorische structuur. De huidige 'leider' of voorzitter van de Non-Aligned Movement is Venezuela en neemt het over van Iran, dat de positie bekleedde van 2012 tot 2016. Elke 3-bijeenkomst vindt plaats tijdens 4-jaren, waarbij de leiding of het voorzitterschap wordt overgedragen aan een nieuw land. Alle lidstaten hebben een gelijkwaardige status binnen de beweging die geen afstemming heeft, in tegenstelling tot de Verenigde Naties, waar sommige landen meer macht en gewicht hebben achter hun stemmen of beslissingen over bepaalde beleidsmaatregelen.
2. Doelen
Er zijn verschillende hoofdprincipes en doelstellingen van de organisatie, waaronder het respecteren van het Handvest van de Verenigde Naties en de Bandung-beginselen. De niet-gebonden beweging is ook actief op het gebied van nucleaire ontwapening en ontwikkelt kernenergie voor vreedzame doeleinden. NAM ondersteunt ook mensenrechten voor iedereen, maar is sterk bestand tegen een geglobaliseerde cultuur en / of cultureel imperialisme. De niet-gelokaliseerde beweging heeft ook verschillende commissies, taakgroepen en werkgroepen. Deze omvatten de werkgroep mensenrechten, de Task Force van Somalië, de Commissie Palestina en de Werkgroep ontwapening, onder andere.
1. Huidige staat
Tegenwoordig heeft de niet-gelokaliseerde beweging 120-lidlanden en 17-waarnemerstatuslanden in de organisatie. Belangrijke leden zijn Cuba, Iran, Noord-Korea, Pakistan en Zimbabwe, om er maar een paar te noemen. De organisatie bevat ongeveer tweederde van de Verenigde Naties en ongeveer 55% van de gehele wereldbevolking. Een van de grootste uitdagingen voor de niet-gelokaliseerde beweging is het feit dat er vandaag slechts een 1 grootmachtsblok bestaat dat de NAVO is. De organisatie heeft moeite om zichzelf opnieuw te contextualiseren in een wereld zonder een Koude Oorlog. De niet-gebonden beweging heeft deelgenomen aan hervormingen van de VN-organisatie, initiatieven voor duurzame ontwikkeling, de zelfbeschikking van Puerto Rico en de Westelijke Sahara, en was ook een belangrijke criticus van het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten. Veel beslissingen die binnen de organisatie worden genomen, worden helaas door veel westerse landen genegeerd.
