Fysieke beschrijving
De schoppen padden van Noord-Amerika hebben de gebruikelijke reeks paddenachtige kenmerken, waaronder een rond en gedrongen lichaam, met uitstekende ogen en korte poten. Hun naam is afgeleid van de harde, keratineuze uitsteeksels in hun achterpoten, waardoor ze efficiënt achterwaarts in de grond kunnen graven. Deze uitsteeksels worden dus 'schoppen' genoemd vanwege hun functionele gelijkenissen met het graafwerktuig met dezelfde naam. De verticaal georiënteerde pupillen van de paddenogen zijn een van de meest onderscheidende kenmerken van deze soort. De afmeting van deze amfibieën varieert van 2 tot 3 in inches en ze hebben een gladde schil met een grijze of bruine kleur. De jongen zijn grijs gekleurd, met verschillende driehoekige hoofden. De kikkervisjes van deze soort kunnen oplopen tot 2.8 inches (7 centimeter) in lengte, en hebben een grijsachtige kleur, met opvallende gouden vlekken over de hele lengte van hun lichaam.
Dieet
Spadefoot-padden zijn een interessant onderzoeksobject vanwege hun unieke voedingspatronen. Kikkervisjes en volwassen hebben hun eigen afzonderlijke eetgewoonten. Volwassen padden zijn meestal afhankelijk van een vleesetend dieet, voornamelijk gebaseerd op ongewervelde soorten, waaronder sprinkhanen, kevers, regenwormen, slakken, vliegen, motten en rupsen. De kikkervisjes zullen hun voedingsbron veranderen in overeenstemming met de bestaande omgevingsomstandigheden. Als ze heel jong zijn, zullen ze zich voeden met microscopisch plantaardig materiaal (fytoplankton) en met kleine in het water levende schaaldieren en insecten. Naarmate ze groeien, verandert hun dieet geleidelijk in een meer vleesetende. Het meest unieke kenmerk van het kikkervisjesdieet is intraspecifiek kannibalisme, waarbij ze elkaar opeten. Wetenschappelijke experimenten hebben aangetoond dat omgevingsstress verantwoordelijk kan zijn voor dit gedrag van de kikkervisjes. Amerikaanse schopevoeten leven in ondiepe wateren die vaak snel opdrogen, wat leidt tot de overbevolking van kikkervisjes en de uitputting van hun voedselbronnen. Vaak nemen de kikkervisjes onder dergelijke stressomstandigheden hun toevlucht tot het eten van elkaar om te overleven. Tijdens dergelijke perioden veranderen de kikkervisjes van vorm en vorm en ontwikkelen ze scherpere snavels, sterkere kaakspieren en grotere hoofden. Dit adaptieve gedrag past het lichaam van het kikkervisje aan om hogere calorieën te consumeren en zich sneller te ontwikkelen in een race tegen het opdrogen van hun waterhabitats.
Habitat en bereik
De schoppen padden van Noord-Amerika bewonen de uitgestrekte, droge gebieden van het continent, van Zuid-Canada tot Zuid-Mexico. De oostelijke Spadefoot gedijt ten oosten van de rivier de Mississippi in het zuiden van Florida en in het noorden naar New England. De vlaktes-spadefoot bestrijkt een breed gebiedsbereik, van westelijk Canada tot het noordwesten van de VS, en verder naar het zuiden tot Texas en het noorden van Mexico, en deelt een deel van zijn habitat met de Schaaldek van het Grote Bassin. De Western Spadefoot komt voor in Californië en verder naar het zuiden, en bedekt delen van Noord-Mexico. Hun leefgebied omvat loofbossen, woestijnen, graslanden en scrubby gebieden. Dit zijn de gebieden waar waterlichamen bestaan voor voorbijgaande perioden, soms voor slechts een paar dagen of weken, voornamelijk tijdens het regenseizoen. De schopevoeten bewoonden oorspronkelijk leefgebieden in Zuid-Amerika, maar veranderden met veranderende klimatologische omstandigheden noordwaarts naar Noord-Amerika. De belangrijkste roofdieren van volwassen schopdieren zijn slangen, coyotes en uilen. Kikkervisjes worden verslonden door Amerikaanse kraaien en slangen, evenals een aantal andere soorten.
Gedrag
Spadevoetpadden kunnen het hete, droge klimaat van hun Noord-Amerikaanse habitat overleven door het grootste deel van hun tijd onder de grond door te brengen. Ze zijn het meest actief tijdens regenachtige weersomstandigheden. Ze brengen weken door in hun ondergrondse tunnels of holen en duiken alleen op het grondoppervlak op als de omstandigheden gunstig zijn. De diepte van deze holen varieert van 13.8 tot 17.7 inch (35 tot 45 centimeters) onder standaard weersomstandigheden, tot wel 3.3-voetjes (1-meter) voor winterslaap. Tijdens de droge maanden scheiden ze een gelachtige substantie uit om het drogen van hun huid te voorkomen. De kikkervisjes van deze soort zijn ook ontworpen om zulke barre klimatologische omstandigheden te overleven en hebben een extreem snel groeipercentage. Ze zullen binnen een paar weken volledig veranderen in volwassenen. De kikkervisjes bewonen ondiepe seizoens- en efemere waterbassins, vijvers en sloten, die vaak in landbouwgronden worden gegraven voor het leveren van watervoorziening aan geïrrigeerde gewassen.
Weergave
De paddepadpadden broeden tijdens het regenseizoen wanneer ze 's nachts in grote getalen op de grond verschijnen en reizen naar de broedplaatsen in waterlichamen om te paren. Ze kiezen liever voor waterpoelen met zacht stromend water om ervoor te zorgen dat de eieren niet worden meegesleept door waterstromingen. Mannetjes trekken vrouwen aan door luide gesprekken te voeren en zullen ook met elkaar concurreren om de aandacht van gewenste vrouwen te trekken. Deze paringsgebeurtenissen zijn meestal een fenomeen van één nacht, maar herhaalde paringen kunnen voorkomen binnen een enkel broedseizoen. Het mannetje bevrucht de eieren gelegd door de vrouwelijke onderwater. De jongen komen verrassend snel tevoorschijn, meestal binnen een week na de bevruchting. De kikkervisjes ontwikkelen zich snel tot volwassenen in het natte seizoen. In het wild overleven mannetjes met een spadefoot meestal gedurende 11-jaren, met vrouwtjes die meestal rond de 13-jaren leven.
