Unesco-Werelderfgoedlocaties In Mali

Mali is een land met een rijke traditie van oude beschaving, dat sterk werd beïnvloed door de verspreiding van de islam in de 15TH en 16th eeuw. Tegenwoordig is veel van die oude invloed zichtbaar door sites en eigenschappen die eeuwenlang hebben gestaan. Hun rijke geschiedenis heeft de UNESCO ertoe gebracht hen te erkennen als werelderfgoed.

De vier werelderfgoedlocaties in Mali

Bandiagara Cliff en Land van de Dogons

Bandiagara Cliff, Land van de Dogons is een 400,000 hectare UNESCO-werelderfgoed in Mali met 289-dorpen verspreid over drie natuurlijke regio's. De regio's hebben een zandstenen plateau, steile hellingen en vlaktes bedekt met kliffen en plateau. De Bandiagara-klif, de site van het Land van de Dogons wordt bewoond door de Dogon-stam die doordrenkt is van heilige rituelen en tradities. De site bestaat sinds de 15 eeuw, en diende als een fort voor de Dogon-stam om zichzelf te beschermen tegen indringers, aldus UNESCO. De Bandiagara-klif, het Land van de Dogons, ligt op een plateau en hangt aan rotswanden. Dat gebied heeft de Dogon historisch gezien in staat gesteld om hun eeuwenoude cultuur en tradities te behouden, vanwege deze defensieve buffer. Sinds de 18e eeuw toen de islam en het christendom daar greep, begon het de kwetsbaarheid van de site te vergroten in combinatie met globalisering en cultureel toerisme. Volgens de wetten van Mali is de Bandiagara-klif, de site van het Land van de Dogons, beschermd. Als levende site heeft het nog steeds gemeenschappen die er wonen en werd het op de UNESCO Werelderfgoedlijst geplaatst in 1989.

Djenne oude stadjes

Djenne Old Towns is een cultureel eigendom dat in 1988 is aangewezen als UNESCO-werelderfgoed en heeft vier archeologische vindplaatsen. Deze sites op zijn Djenné-Djeno, Hambarkétolo, Kaniana en Tonomba, en samen met de moderne stad Djenne bezetten ze 48.5-hectaren. De stad met zware islamitische architectuur is een van de oudste in Sub-Sahara Afrika. Het is ook 570 kilometers ten noordoosten van de hoofdstad Bamako van Mali. Sinds 250 BC, Djenne, werd bewoond en diende als een marktcentrum en een trans-Sahara gouden handelslink. In de 15th en de 16e eeuw diende het volgens de UNESCO als een hub voor islamitische propagatie. Er zijn bijna 2000 traditionele huizen in de oude binnenstad van Djenne. De huizen zijn gebouwd op heuvels om ze te beschermen tegen seizoensgebonden overstromingen. Opgravingen uitgevoerd in 1977, 1981, 1996 en 1997 onthulden de menselijke geschiedenis die teruggaat tot 3rd eeuw voor Christus. Resten die werden aangetroffen zijn onder meer grafkruiken, aardewerk, molenstenen, beeldjes, slijpmachines, metalen slakken en andere. Door de erfgoedwetten van Mali worden de oude steden van Djenne beschermd. Volgens UNESCO is het onroerend goed van de stad kwetsbaar voor verstedelijking en bedreigingen voor het milieu, zoals uitloging, erosie en geul in slechte weersomstandigheden.

Timboektoe

Aangewezen als een World Heritage Site in 1988, wordt Timbuktu City beschouwd als de intellectuele en spirituele hoofdstad van de islamitische verspreiding van Afrika in de 15th en 16th eeuw, en een economisch centrum. Deze stad aan de Sahara-woestijn gateway werd gesticht in de 5 eeuw. Timboektoe is de thuisbasis van de Koran Sankore University en drie grote moskeeën - Djingareyber, Sankore en Sidi Yahia plus een reeks islamitische scholen (madrasa's). Toen de islam zich verspreidde, had Timbuktu 180 Koranscholen met 25,000-studenten. Het diende ook als een marktplaats waar islamitische manuscripten, zout, goud, vee en graan uit andere regio's werden verhandeld, aldus UNESCO. De drie grote moskeeën hebben een aarden architectuur en hebben van oudsher verschillende herstel- en herstelmaatregelen doorlopen van 1400 tot 1583. Volgens UNESCO verstedelijkt vandaag de dag de authenticiteit van Timboektoe. Toch hebben de drie grote moskeeën hun oude architectuur behouden door de traditionele bouwtechnieken te handhaven. De oude beschaving van Timboektoe wordt beschermd door de overheid en het internationaal recht heeft, hoewel de laatste jaren overstromingen hebben veroorzaakt, de vernietiging van bibliotheken daar veroorzaakt.

Tombe van Askia

Aangewezen als een UNESCO-werelderfgoedlocatie in 2004, bevindt het 17-meter piramidevormige gestructureerde graf van Askia zich in Gao-stad. Deze moddergraft, vernoemd naar Askia Mohammed, de keizer van Songhai, werd gebouwd in 1495 en heeft houten spijkers er uit. De site heeft twee moskeeën met een plat dak, een begraafplaats, de necropolis en een plein met witte stenen. Het graf van de bouw van Askia werd in opdracht van de keizer van Songhai gemaakt als bewijs van de macht en rijkdom van zijn rijk, dat de 15TH en 16 eeuw domineerde. Vandaag weerspiegelt het de oude traditie van modderbouw van de West-Afrikaanse Sahel. Op het moment van zijn constructie werd Gao de hoofdstad van het rijk, en volgens de UNESCO werd de islam als de officiële religie aangenomen. Het rijk controleerde de trans-Sahara handel in zout en goud. De gebedsruimtes, het kerkhof en de verzamelplaats worden nog steeds gebruikt. Het graf van Askia is vandaag volledig intact en onbedorven; het behoort tot de staat die het beschermt via een vereniging die is opgericht in 2002, door de prefect van Gao, om het te beheren, volgens UNESCO.

Bedreigingen voor de UNESCO-werelderfgoedlocaties in Mali

In de afgelopen jaren zijn de vier geroemde sites bedreigd met vernietiging door islamitische militanten en opstanden in de Toearegs. Dat leidde ertoe dat het Franse leger tussenbeide kwam om deze sites en ook Mali te beschermen. In 2016 Ahmad al-Faqi al-Mahdi werd een islamitische jager de eerste man die door het Internationaal Strafhof werd aangeklaagd voor misdaden tegen een Werelderfgoed. Dit was nadat hij deelnam aan de vernietiging van oude mausoleums en de Sidi Yahia-moskee.