Fysieke beschrijving
The Harris's Hawk (Parabuteo unicinctus), ook wel bekend als de "stoffige" of "gevleugelde" havik, is de algemene naam van een relatief grote roofvogel die leeft in een gebied dat zich uitstrekt van de zuidwestelijke Verenigde Staten zuidwaarts tot de zuidelijke helft van Zuid-Amerika. Deze haviken vallen opvallend op, met opvallende markeringen van donkerbruin, kastanje, rood en wit. Ze hebben relatief lange, gele benen en gele markeringen op hun gezicht. Ze hebben ook een witte punt op hun staart en volwassenen lopen uiteen van 1.5 tot 1.9-voet (46 tot 59 centimeter), met spanwijdtepoorten die over het algemeen gespannen zijn tussen 3.4- en 3.9-voet (103 en 120 centimeter). De vrouwtjes zijn ongeveer 35% groter dan de mannetjes. De drie ondersoorten van de Harris's Hawk omvatten P. u. harrisi, gevonden in Texas, Midden-Amerika en Mexico, P. u. beter, die in het westen van Mexico en Arizona wonen, en P. u. unicinctus, die in het wild exclusief op het Zuid-Amerikaanse continent leven en kleiner zijn dan hun neven en nichten uit Noord-Amerika. Harris haviken behoren tot dezelfde soort als de White-Rumped haviken van Zuid-Amerika. Hun wetenschappelijke naam, Parabuteo unicinctus, is afgeleid van het Latijnse en Griekse woorden vrij vertaald als "gelijkend op een buizerd met een enkele gordel", verwijzend naar de witte band rond het uiteinde van elk van hun staarten.
Dieet
Deze roofvogels voeden zich voornamelijk met een dieet van kwetsbare wezens, bestaande uit hagedissen, grote insecten, kleine zoogdieren en andere kleinere vogels. De haviken jagen vaak in groepen van maximaal zes, en kunnen daarom grotere prooien neerhalen, zoals jaknuppels, woestijn-cottontails of grote blauwe reigers. Om deze reden hebben ze bepaalde functies aangepast aan deze functie, zoals sterkere en grotere voeten met lange klauwen, evenals grotere en meer prominente verslaafd snavels, in vergelijking met de meeste andere roofvogels rond hun grootte om hen in staat te stellen om dergelijke grote kills te behandelen . Tijdens de jacht onderwerpen ze hun prooi vaak door hem te omsingelen en door te spoelen zodat anderen hem kunnen vangen of letterlijk om beurten de achtervolging in te zetten in een toestand van uitgeputte onderwerping. De jachtgroepen bestaan normaal gesproken uit twee tot zes haviken.
Habitat en bereik
De haviken van Harris bezetten voornamelijk open habitats, waaronder schaars begroeide bossen, halfdroge gebieden, mangrovemoerassen en moeraslanden. Deze vogels zijn permanente bewoners en migreren niet gemakkelijk. Ze zijn grotendeels te vinden in Noord-Amerika, hoewel er in West-Europa een aantal zijn gemeld, maar dit is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat het ook een populaire soort in de valkerij is en daarom mogelijk in gevangenschap uit valkeniers is ontsnapt. Bij het bouwen van hun nesten geven ze de voorkeur aan verspreide, grote bomen. Andere potentiële huizen met eigenschappen die de haviken wensten, zijn bosranden, dode bomen, elektriciteitspalen en zelfs keien. De havik van de Harris staat momenteel niet vermeld als een van de bedreigde of bedreigde vogelsoorten, en dit kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan het feit dat ze hun nesten zo hoog op de grond bouwen en daarom niet gemakkelijk door roofdieren te bereiken zijn. Hun sociale aard geeft hen ook kracht in aantallen, en ze kunnen gemakkelijk alarmbellen geven om anderen te waarschuwen en hun potentiële roofdieren zoals coyotes, raven en de grote gehoornde uilen lastig te vallen. Inderdaad, zelden zelf gejaagd, Harris's haviken worden vaak gebruikt voor valkerij, waarin mensen roofvogels trainen om te jagen, te doden en het spel voor hen op te halen. Niettemin zijn hun wilde populaties de afgelopen decennia steeds vatbaarder geworden, voornamelijk als gevolg van habitatverlies als gevolg van menselijke activiteiten voor landontwikkeling.
Gedrag
In tegenstelling tot andere eenzame roofvogels, is de havik van Harris een redelijk sociale vogel en, zoals eerder vermeld, leeft en jaagt hij vaak gezamenlijk. Ze hebben ook een relatief gemak rond mensen, een feit dat hen populair heeft gemaakt bij valkeniers en in volières en andere educatieve instellingen voor vogels. Hun sociale aard vergemakkelijkt ook de samenwerking bij het bijwonen van nesten. De haviken van Young Harris kunnen "uitvliegen" (fysiek voldoende ontwikkeld om te vliegen), overal van 45 tot 50 dagen na het uitkomen. Gemiddeld zal een Harris's hawk tussen 15 en 20 jaren leven.
Weergave
De vrouwelijke havik doet het grootste deel van de incubatie en de eieren komen normaal gesproken uit in 31 tot 36-dagen. Bij het paren is waargenomen dat twee mannen vaak naar een vrouwtje kijken, hoewel het niet helemaal duidelijk is wat de rol van de tweede man gewoonlijk is. De kuikens beginnen buiten het nest rond 38-dagen oud te verkennen. De havik van de vrouwelijke Harris kan twee of drie keer per jaar fokken, en ze staan erom bekend dat ze hun kinderen beschermen en maximaal drie jaar bij hen blijven.
