De aanblik van een vliegende zwervende albatros overhead is spectaculair. Deze grote gevederde vogels hebben de grootste spanwijdte van alle vogels - ze kunnen tot 11 voeten reiken! Dit maakt de dwalende albatros de grootste vogel van de albatrossen. Hun vleugels zijn aangepast om op het zeeoppervlak te drijven en meerdere uren te glijden zonder zelfs maar te flapperen. Ze behoren tot de weinige vogels die overleven op zout water. Dit komt omdat ze een zoutklier op de bovenkant van de neusholte hebben die hen in staat stelt te ontzouten en het zoutgehalte in hun lichaam onder controle te houden.
5. Fysieke beschrijving
De dwalende albatros is een witte vogel met grote vleugels die tot elf voet kan overspannen. De veren op hun vleugels zijn zwart aan de bovenkant en wit aan de onderkant. De langste spanwijdte gemeten door 12-voetjes was 2 inch, hoewel niet-geverifieerde rapporten beweren dat een gigantische zwervende albatros ooit werd gedragen en een spanwijdte van maximaal 17 ft 5 inches kon hebben. Door de lange spanwijdte kan de vogel in de lucht zweven zonder de vleugels een paar uur te hoeven klappen. De gemiddelde lengte is ongeveer vier feett 5 inches, maar de vrouwtjes zijn bekend dat ze iets groter zijn dan hun mannelijke tegenhangers. Een jonge albatros is chocoladebruin en wordt wit naarmate het ouder wordt, en de kenmerken bovenop hun vleugels worden zwart naarmate ze de volwassenheid naderen. De vleugels van het mannetje zijn meer wit dan die van de mannetjes en hebben ook een zwakke perzikvlek aan beide kanten van hun hoofd. Hun snavels zijn lang, roze en gehaakt zodat ze kunnen vissen en ze kunnen vasthouden en vasthouden.
4. Dieet
De dwalende albatros voedt zich met kleine zeedieren zoals vissen, kreeftachtigen en koppotigen. Het is echter bekend dat ze boten en zeecruisers volgen, in de hoop ze te voeden met overgebleven hand-outs. Ze kunnen een school vissen van boven het water spotten en een ondiepe duik maken om hun prooi te vangen. Na het eten staan ze erom bekend hun vleugels te gebruiken om hulpeloos op het water te drijven, een situatie die hen kwetsbaar maakt voor aanvallen.
3. Habitat en bereik
De rondtrekkende albatros staat erom bekend dat hij broedt op verschillende eilanden ten noorden van de Antarctische Cirkel, waaronder de Crozet-eilanden, Prince Edward Eilanden, South Georgia Island en Macquarie Island. Het wordt gevoed voor de kust van Nieuw-Zeeland, bij voorkeur het Kaikoura-schiereiland. Ze brengen hun tijd door met vliegen en landen alleen om te foerageren of te fokken. Ze bestrijken lange afstanden over de zuidelijke oceanen. Een gestreepte vogel zou in slechts twaalf dagen 3,730-mijlen hebben afgelegd!
2. Gedrag
De rondtrekkende albatros bereikt seksuele rijpheid op de leeftijd van 11 jaar. Dwalende albatrossen paren voor het leven. De albatros begint met het maken van nesten gemaakt van modder en gras ter voorbereiding op de dekking begin november. De vrouwtjes beginnen 10cm lange eieren te leggen tussen 10 December en 5 januari. De incubatietijd is ongeveer elf weken en de ouders zorgen om de beurt voor de eieren. Na het uitkomen schakelen de ouders ook uit om te zorgen voor de kuikens en de jacht. Ze regenereren maagolie voor de kuikens om zich te voeden. Na een paar weken vertrekken beide ouders om te jagen en nemen langere periodes in de zee voordat ze terugkeren naar hun nest.
1. Andere belangrijke zwervende albatrosfeiten
Relatie met mensen
Hoewel hun lange vleugels de vogels enorm ten goede komen, hebben hun vleugels ze in het verleden ook tot doelwitten gemaakt voor zeelieden die de vogels gevangen namen en hun vleugelbeenderen gebruikten om tabakspijpen te maken. Sommige vroege ontdekkingsreizigers van de zuidelijke zeeën vonden gezelschap in de vogels tijdens hun eenzame escapades en geloofden dat degene die de vogel neerschoot een kwaad lot zou krijgen. De vogel zou schepen en boten dagenlang begeleiden zonder op land of water te landen. Verhalen van zeelui vertellen dat de vogel onvermoeibaar zou blijven vliegen, zowel bij hard als gematigd weer. De Maori-bevolking van Nieuw-Zeeland lokte de albatros en gebruikte ze als voedselbron en gebruikte hun vleugels om fluiten, naalden en vishaken te maken.
Bedreigingen
De vogel loopt het risico van menselijke activiteiten, met name de beugvisserij. Door hun agressie tijdens het jagen op vissen raken de vogels gevangen in vislijnen terwijl ze op aas vissen richten. Ze verdrinken terwijl ze proberen zichzelf te bevrijden of worden gemakkelijk prooi gemaakt door roofdieren. Uit de meest recente statistieken die in 2007 zijn uitgevoerd, bleek dat er ongeveer 8,114-paren broedvogels waren in vergelijking met 8,500-paren in 1998. Verontreiniging, klimaatverandering en verlies van leefgebied vormen ook een grote bedreiging voor de vogels.
Behoudsinspanningen
De IUCN beschouwt de dwalende albatros als een kwetsbare soort. Jaarlijks sterft ongeveer 7% van de uitgekomen vogels. De Crozet-eilanden, in de zuidelijke Indische Oceaan, zijn de thuisbasis van het grootste aantal van deze vogels, in totaal ongeveer 2,000 broedparen. Het eiland South Georgia is goed voor 1,553-paren. Hun populatie op de Zuid-Georgische eilanden krimpt met een snelheid van 1.8% per jaar, hoewel het aantal vogels op de Crozet-eilanden voor het grootste deel stabiel wordt geacht. Het Verdrag inzake de instandhouding van de levende rijkdommen in de Antarctische wateren (CCAMLR) heeft maatregelen genomen om de accidentele vangst van de vogels in Zuid-Georgië met 99% te verminderen, een maatregel die ook door andere visserijorganisaties is goedgekeurd. De eilanden waarin de vogels zich bevinden zijn beschermd reservaat - de Macquarie-eilanden zijn aangewezen als werelderfgoed, terwijl de Crozet en Kerguelen natuurreservaten zijn. Aanhangsel II bij het Verdrag inzake trekvogelsoorten beschermt deze vogels ook tegen verlies van leefgebied door menselijke activiteiten. Mitigatiemaatregelen en het verbod op en verplaatsing van visserijactiviteiten vanuit de voedergebieden van deze vogels zijn enkele van de maatregelen die genomen zijn om hun populatie te herstellen.
