Stedelijke Gebieden Zonder Toegang Tot Verbeterde Waterbronnen Wereldwijd

Bepaalde stedelijke gebieden in de wereld hebben geen toegang tot verbeterde waterbronnen. De exploderende stedelijke bevolking heeft ongekende gevolgen met zich meegebracht die hebben geleid tot een strijd om de weinige waterbronnen in steden. De druk en het gebrek worden in sommige delen van de wereld intenser gevoeld, waar minder dan 80% van de stadsbewoners toegang hebben tot verbeterde waterbronnen. Dit vormt twee grote gevaren voor de bewoners. Een daarvan is het uitbreken van door water en gerelateerde ziekten, zoals malaria, en de andere is rampen zoals overstromingen en droogtes.

In 2010 had ongeveer 96% van de wereldstedelijke bevolking toegang tot schoon drinkwater of verbeterde waterbronnen (leidingwater, openbare kranen, putten of boorgaten, beschermde bronnen en regenwaterverzameling). In sommige landen is de toegang tot water en infrastructuur echter nog steeds in uitvoering. Een groot aantal stedelijke mensen heeft nog steeds geen toegang tot schoon water.

Palestina

In Palestina is slechts 51% van de stedelijke bevolking verzekerd van veilig water. Palestijnse gebieden worden gekenmerkt door een acuut watertekort dat onder zware politieke controle staat. De watervoorraden worden gecontroleerd door Israël en onderworpen aan bepalingen in Oslo II Akkoord. Bovendien zijn er weinig waterbehandelingsinstallaties die niet in staat zijn om al het afvalwater te behandelen. In de afgelopen tijd heeft de Gaza-oorlog ernstige schade veroorzaakt aan de waterinfrastructuur en watervervuiling in de Gazastrook.

Mauritanië

De situatie van toegang tot schoon water in Mauritaanse steden is rampzalig. Schoon water is toegankelijk voor 58% van de stedelijke bevolking. Sinds de 1990s zijn er aanzienlijke verbeteringen op het gebied van sanitaire voorzieningen en watertoegang gerealiseerd. Maar toch zijn er tal van uitdagingen die voorkomen dat alles opstijgt. Ten eerste zijn de instellingen die de leiding hebben over de sector niet efficiënt. De overheid biedt ook onvoldoende financiering voor de ontwikkeling van een betere waterinfrastructuur in het land.

Haïti

Haïti ervaart verschillende uitdagingen als het gaat om toegang tot water en infrastructuur. Rond 85% van de stedelijke bevolking heeft toegang tot verbeterde waterbronnen, terwijl slechts 24% toegang heeft tot een moderne sanitaire voorziening. Dit zijn extreem lage cijfers gezien het potentieel van de waterbronnen in Haïti. Schone waterbronnen bevinden zich op moeilijk terrein, zoals bergen en kustgebieden, waar het moeilijk toegankelijk is of waar infrastructuur wordt gebouwd. Bodemerosie en ontbossing hebben bijgedragen aan de verminderde kwaliteit van water.

Mongolië

Mongolië ervaart een hoge interne migratie van landelijke naar stedelijke gebieden. De migrantenpopulatie heeft een slechte toegang tot schoon water. Alleen 66% van de stadsbewoners heeft toegang tot verbeterde waterbronnen.

Andere landen met beperkte toevoer van schoon water en modern sanitair in hun stedelijke gebieden zijn Zuid-Soedan, Tsjaad, Equatoriaal-Guinea, Eritrea, Angola en Afghanistan.

Landelijke interventies

Regeringen in deze landen zijn, samen met niet-gouvernementele organisaties (NGO's), samen met de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) gekomen om de watersituatie in stedelijke gebieden te helpen verbeteren. Hun grootste uitdaging is om het tempo van verstedelijking en de groeiende bevolking bij te houden.

Initiatieven van de Verenigde Naties hebben deskundigen, lokale overheidsfunctionarissen, mediaspecialisten, belangrijke waterbeheerders en politieke vertegenwoordigers van steden en groepen van belanghebbenden bijeengebracht om de problemen en uitdagingen te bespreken waarmee de toegang tot water in stedelijke gebieden wordt geconfronteerd. Er zijn praktische manieren voorgesteld om de situatie te keren en duizenden mensen toegang te geven tot verbeterde waterbronnen.